វណ្ណកម្មអក្សរសាស្ត្រ

រឿងលីលាវតី ស្នេហាអមតៈរវាងបព្វជិត និង ស្ត្រី

អ្នកស្គាល់កតិកានៃការលេងកីឡានៅពេលទស្សនាការប្រកួតកីឡា តែងតែទទួលបានភាព ស្រណុកស្រណានច្រើនជាងអ្នកមិនស្គាល់កតិកានៃការលេងកីឡា យ៉ាងណាមិញ អ្នកស្គាល់កតិកា​របស់លោក រស់នៅលើពិភពគឺផែនដីនេះ តែងតែបានប្រៀបជាងអ្នកមិនស្គាល់កតិការបស់លោកយ៉ាងនោះដែរ ។ ពុទ្ធធម៌ជាពាក្យប្រៀនប្រដៅរបស់ព្រះជិនស្រី បង្រៀនឲ្យមនុស្សយល់ដឹងកតិការបស់ លោក ស្គាល់ការពិតរបស់លោក អ្នកយល់ដឹងពុទ្ធធម៌ជាអ្នកយល់ដឹងលោក គេនឹងលេងកីឡាជាមួយនឹង​លោកនេះដោយទឹកចិត្តអ្នកកីឡា គឺថា ញញឹមជានិច្ចនៅពេលចាញ់ ឬ នៅពេលឈ្នះ ទាំងនៅពេលសោយសុខ និង នៅពេលរងទុក្ខ ។ មនុស្សយើងចូលចិត្តអ្វីៗងាយៗ មើលអ្វីងាយៗ អាន-ស្តាប់-យល់អ្វីងាយៗ ប៉ុន្តែពុទ្ធធម៌ជា ពាក្យប្រៀនប្រដៅល្អិតជ្រាលជ្រៅ ពិបាកស្តាប់ ពិបាកអាន ពិបាកយល់ណាស់ ហេតុដូច្នេះបានជា មនុស្ស​មិនសូវចាប់អារម្មណ៍ វិធីផ្សព្វផ្សាយពុទ្ធធម៌ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ននេះសោត ក៏សំដៅយកការថែរក្សាប្រពៃណីដោយភាគច្រើនជាជាងឲ្យមនុស្សយល់ដឹងពុទ្ធធម៌ ទើបបានផលមិនជាទីគាប់ចិត្ត ។ រឿងលីលាវតីនេះរៀបរៀងឡើងដើម្បីបម្រើអ្នកស្រឡាញ់ធម៌ និង អក្សរសិល្ប៍ សូមប្រិយមិត្រតាមដានអានដូចតទៅ ខ្ញុំនឹងយកមកចុះផ្សាយនៅលើវេបសាយខ្មែរវីគីភីឌានេះ ប៉ុន្តែខ្ញុំនឹងចុះផ្សាយ បន្តិចម្តងៗតាមដែលអាចធ្វើទៅបាន...

ក្មេងចណ្ឌាល

​​ សាយណ្ហកាលកំពុងឈានចូលមក ព្រះទិនករកំពុងចរចុះទាបហៀបនឹងលិចដងព្រៃឰដ៏ត្រើយបច្ឆិមទិសនៃមហានទីអចិរវតី ផ្នត់ពពកដ៏មីរដេរដាសលើដែននភាល័យប៉ែក បច្ឆិមទិស​បានត្រូវពន្លឺព្រះពាន់រង្សីចែងចាំងឡើងពណ៌ក្រហមច្រាលរន្ទាល ឆ្លាស់ខ្មៅនិងលឿងគួរពិចពិលរមិលមើលពន់ពេក ។ ហ្វូងវិហង្គសត្វហើរលះបង់ចោលគោចរដ្ឋានជាហ្វូងជា ហ្វាយវិលត្រឡប់ទៅកាន់សម្បុក ចំណែកពួកគោបាលឯណោះវិញកំពុងកៀងគោអំពែទាំងឡាយត្រឡប់ទៅភូមិលំនៅឋានរបស់ខ្លួន បោះបង់ចោលក្សេត្រភូមិនិង សំយាបព្រៃឲ្យស្ថិតនៅ​នាកណ្តាលក្តីស្ងាត់ច្រងំនៃ​សាយណ្ហកាល ។