គុណតម្លៃនៃការសិក្សាភាសាខ្មែរ

ភាសាជាឧបករណ៍ទំនាក់ទំនងរបស់មនុស្ស មនុស្សយល់គ្នាបានដោយប្រើភាសា និយាយគ្នាដឹងសាច់ការ ស្តាប់គ្នាយល់បាន អានរឿងរ៉ាវដែលស្មេរសរសេរចាប់សេចក្តីបាន និង សរសេរឲ្យអ្នកអាន អានយល់បានដោយប្រើភាសា ក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃ មនុស្សចាំបាច់ត្រូវប្រើភាសាជាធ្នាក់ក្នុងការទាក់ទងឆ្លើយឆ្លងជាមួយនឹងអ្នកពាក់ព័ន្ធ ការប្រើភាសាជាសិល្បៈម្យ៉ាងដែលអ្នកប្រើត្រូវសិក្សា​ឈ្វេង​យល់​នូវវិធីសាស្ត្រដើម្បីយកទៅប្រើឲ្យបានត្រឹមត្រូវ និង សមរម្យទាំងផ្នែកការនិយាយ ការស្តាប់ ការអាន និង ការសរសេរ ។

អត្ថន័យរបស់ភាសា

ពាក្យថាភាសា ជានាមស័ព្ទ មកពីឫសស័ព្ទក្នុងភាសាបាលីថា ភាស ប្រែថា "និយាយ" ឬ "វាចាដែលបុគ្គលពោលចេញមក" ឬ "សំដី" "ពាក្យពេចន៍ដែលប្រើនិយាយ ឬ សរសេរដើម្បីឆ្លុះបញ្ចាំង សេចក្តីរបស់ពួកជនណាមួយ ដូចជា ភាសាខ្មែរ ភាសាចិន ភាសាអង់គ្លេស ភាសាថៃ សម្លេង តួអក្សរ កិរិយាអាការដែលឆ្លុះបញ្ចាំងសេចក្តីបាន ដូចជា ភាសានិយាយ ភាសាសរសេរ ភាសាកាយវិការ ភាសាដៃ" ម្យ៉ាងទៀត ភាសា មានសេចក្តីថា វិធីការធ្វើឲ្យយល់រវាងមនុស្ស និង មនុស្ស វិធីការធ្វើឲ្យយល់មានច្រើនយ៉ាងស្រេចតែលើវិធីការណាដែលអាចធ្វើឲ្យយល់បាន​។

 ភាសា "គឺជាសម្លេងនិយាយដែលមានរបៀប និង មានអត្ថន័យ ដែលមនុស្សប្រើជាឧបករណ៍ក្នុងការឆ្លុះបញ្ចាំងគំនិត លំនឹកគិត តម្រូវការ និង ប្រើក្នុងការធ្វើសកម្មភាពរួមគ្នា"
   ដូច្នេះ ភាសា មានអត្ថន័យទាំងចង្អៀត និង ទូលាយ អត្ថន័យចង្អៀត សំដៅដល់ សម្លេង ឬ ពាក្យសំដីដែលពោលចេញមកហើយឆ្លុះបញ្ចាំងសេចក្តីបាន 

អត្ថន័យទូលាយ សំដៅដល់ សម្លេងនិយាយ ឬ កិរិយាអាការ ​រួមទាំងវិធីការផ្សេងៗដែលធ្វើឲ្យយល់គ្នាបាន ។

សារៈសំខាន់របស់ភាសា

ភាសាខ្មែរជាភាសាប្រចាំជាតិ ភាសាខ្មែរជាមរតកដ៏មានតម្លៃដែលបុព្វបុរសខ្មែរបន្សល់ទុកមកឲ្យយើង ជាអត្តសញ្ញាណសម្តែងដល់ភាពជាខ្មែរ ខ្មែរគ្រប់រូបត្រូវតែយល់ឲ្យបានច្បាស់នូវសារៈសំខាន់​របស់ភាសា សារៈសំខាន់របស់ភាសាចែកបានដូចតទៅនេះ

1. ភាសាជាមរតកដ៏មានតម្លៃផ្នែកវប្បធម៌ដែលបុព្វបុរសខ្មែរបានបង្កើតឡើងតាំងពីបូរាណកាល ជនជាតិខ្មែរបានប្រើប្រាស់ភាសាខ្មែរជាឧបករណ៍ក្នុងការកត់ត្រា ផ្សព្វផ្សាយរឿងរ៉ាវ និង ហេតុការណ៍ ផ្សេងៗរបស់សង្គម និង ការទ្រទ្រង់វប្បធម៌ឲ្យដល់អនុជនជំនាន់ក្រោយបានយល់ដឹង និង ​ជួយគ្នាបន្តវេនជារៀងរហូតមក ។
2. ភាសាឆ្លុះបញ្ចាំងឲ្យឃើញភាពជាអត្តសញ្ញាណជាតិខ្មែរ យើងមានភាសាខ្មែរជាភាសាប្រចាំជាតិ ធ្វើឲ្យខ្មែរនិងខ្មែរមានសមានចិត្តយោគយល់ស្រុះស្រួលគ្នា និង ឯកភាពគ្នាជាធ្លុងមួយ ជាហេតុនាំ​មកនូវសាមគ្គីភាពរវាងខ្មែរនិងខ្មែរ ប្រទេសជាតិមានសុខសន្តិភាព និង ស្ថេរភាព ។
3. ភាសាជាឧបករណ៍ទំនាក់ទំនងរវាងមនុស្សនិងមនុស្ស ធម្មជាតិរបស់មនុស្សតោងតែមានភាសាជាឧបករណ៍ទាក់ទងឆ្លើយឆ្លងគ្នាដើម្បីផ្សព្វផ្សាយគោលគំនិត និង បទពិសោធន៍ ទទួលពត៌មាន និង ទិន្នន័យរវាងគ្នាទៅវិញទៅមក មនុស្សត្រូវតែប្រើភាសាស្ទើរតែគ្រប់ពេលវេលាដែលនៅពាក់ព័ន្ធជាមួយនឹងអ្នកដទៃ ។
4. ភាសាជាឧបករណ៍ស្វែងរកចំណេះដឹង និង សេចក្តីភ្លើតភ្លើន ឧទាហរណ៍ដូចជា ក្នុងការសិក្សារៀនសូធ្យ ត្រូវអាស្រ័យការស្តាប់ ការនិយាយ ការអាន និង ការសរសេរ ដើម្បីផ្សព្វផ្សាយ និង ទទួលយក ក្រៅពីនេះ ថែមទាំងប្រើក្នុងការស្វែងរកសេចក្តីភ្លើតភ្លើនបានទៀតផង ដូចជា ការស្តាប់វិទ្យុផ្សាយសម្លេង ការទស្សនាទូរទស្សន៍ ការអានសារពត៌មាន ឬ ទស្សនាវដ្តីកំសាន្តជាដើម
5. ភាសាជាឧបករណ៍ក្នុងការប្រកបអាជីព អាជីពគ្រប់ប្រភេទត្រូវអាស្រ័យភាសាជាឧបករណ៍ក្នុងការប្រកបអាជីពទាំងអស់ ដូចជា គ្រូបង្រៀន មេធាវី ភ្នាក់ងារលក់ទំនិញ អ្នកការទូត ពិធីករ អ្នកប្រកាសពត៌មាន អ្នកបកប្រែភាសា អ្នកបញ្ចូលសម្លេង​ ជាដើម
6. ភាសាជាឧបករណ៍សម្រាប់ធ្វើសកម្មភាពរួមគ្នារបស់មនុស្សក្នុងសង្គមដើម្បីគោលបំណងផ្សេងៗ និង ដើម្បីប្រយោជន៍របស់សង្គមនោះ ដូចជាការដាក់ផែនការរួមគ្នា ការផ្លាស់ប្តូរគំនិតយោបល់គ្នា ការជួបជុំគ្នាក្នុងឱកាសផ្សេងៗជាដើម ៕

ចំណេះដឹងជាមូលដ្ឋានក្នុងការប្រើភាសា

ភាសាខ្មែរជាភាសាមានលក្ខណៈចំពោះខ្លួន(អត្តសញ្ញាណ)ដែលផ្សេងពីភាសាដទៃ ក្នុងការប្រើភាសាខ្មែរដើម្បីប្រាស្រ័យទាក់ទងគ្នា អ្នកប្រើប្រាស់ភាសាត្រូវតែមានចំណេះដឹងជាមូលដ្ឋានក្នុងការប្រើ ភាសាខ្មែរដូចតទៅនេះ

ធម្មជាតិរបស់ភាសា

ធម្មជាតិរបស់ភាសាមានសារៈសំខាន់ចំពោះការសិក្សាភាសា ពីព្រោះនឹងធ្វើឲ្យអ្នកសិក្សាយល់ដឹងដំណើរដើមទងរបស់ភាសាបាន និង អាចយកទៅប្រើឲ្យកើតប្រយោជន៍បានទៀតផង ព្រមទាំង​ធើ្វឲ្យមានសេចក្តីប្រុងប្រយ័ត្នក្នុងការប្រើភាសា​ ធម្មជាតិរបស់ភាសាមានដូចតទៅនេះ

1. ភាសាប្រកបដោយសម្លេងនិងអត្ថន័យ​ សម្លេងដែលមិនមានអត្ថន័យមិនចាត់ទុកថាជាភាសាទេ ពីព្រោះអត្ថន័យជាសេចក្តីសំខាន់ក្នុងការកំណត់ភាសា ។
2. ភាសាជាឧបករណ៍ទំនាក់ទំនងរបស់មនុស្ស ព្រោះថាភាសាជាធ្នាក់ក្នុងការផ្សព្វផ្សាយលំនឹកគិត ចំណេះដឹង តម្រូវការរបស់មនុស្សម្នាក់ទៅកាន់មនុស្សម្នាក់ទៀត ដែលជាហេតុធ្វើឲ្យយល់គ្នាបាន
3. ភាសាមានគ្រោងសំណង់ប្រយោគ(sentence structure) ក្នុងភាសាមួយតោងតែងមានគ្រោងសំណង់ប្រយោគជាអត្តសញ្ញាណរបស់ខ្លួន ម្លោះហើយបានជាមានសេចក្តីចាំបាច់ដែលអ្នកប្រើប្រាស់​ភាសាត្រូវតែសិក្សាគ្រោងសំណង់ប្រយោគឲ្យបានយល់ច្បាស់ជាមុនសិន ដើម្បីយកទៅប្រើប្រាស់ក្នុងការប្រាស្រ័យទាក់ទងគ្នាបានយ៉ាងមានប្រសិទ្ធិភាព ។
4. ភាសាជាព្រឹត្តកម្មផ្នែកសង្គម(social behavior) ភាសាកើតចេញពីការសិក្សាឈ្វេងយល់ ផ្សព្វផ្សាយពីមនុស្សម្នាក់ទៅកាន់មនុស្សម្នាក់ទៀតក្នុងសង្គមតែមួយ ។
5. ភាសាមានសម្ពន្ធភាពយ៉ាងជិតដិតជាមួយនឹងវប្បធម៌ក្នុងសង្គម ត្បិតថាភាសាត្រូវបានកំណត់ឡើងដោយមនុស្សក្នុងសង្គម ក្នុងសង្គមខ្មែរ មានភាពផ្សេងគ្នារបស់អ្នកប្រើប្រាស់ភាសា ធ្វើឲ្យភាសា ខ្មែរ មានកម្រិតភាសាចូលមកពាក់ព័ន្ធ ។
6. ភាសាតែងតែមានការប្រែប្រួលជាធម្មតា ព្រោះភាសាតោងតែមានវិវ័ឌ្ឍនាការទៅមុខព្រមៗនឹងសង្គមមនុស្ស ព្រោះហេតុនោះបានជាមានការបង្កើតមេពាក្យ ខ្ចីមេពាក្យពីភាសាដទៃ ជួនកាល ភាសាក៏អាចមានការឈប់ប្រើពាក្យពេចន៍ខ្លះ ដែលនេះចាត់ទុកថាជារឿងធម្មតានៃការប្រែប្រួលផ្នែកភាសា ។

ប្រភេទរបស់ភាសា

ភាសាចែកជា ២ ប្រភេទ គឺ វចនភាសា និង អវចនភាសា វចនភាសាសំដៅដល់ភាសាពាក្យសំដី អវចនភាសាសំដៅដល់ភាសាមិនមែនជាពាក្យសំដី ។

1. វចនភាសា (verbal language) ឬ ភាសាពាក្យសំដី សំដៅដល់​ សម្លេងនិយាយដែលមនុស្សយល់ព្រមគ្នាដើម្បីនឹងធ្វើមុខងារហៅអ្វីផ្សេងៗដែលមនុស្សអាចទទួលដឹងបានដោយប្រសាទទាំង​៥ គឺ​ ភ្នែក ត្រចៀក ច្រមុះ អណ្តាត កាយ ពាក្យពេចន៍ព្រមទាំងភាសាសរសេររបស់ជនជាតិផ្សេងៗផង ។