កតញ្ញូជាធម៌អ្នកប្រាជ្ញ ភាគ១/រឿង ដំរីចិញ្ចឹមម្តាយ

ពីWikibooks

ទំព័រមុន:រឿង ភិក្ខុចិញ្ចឹមម្តាយ

សូមចុចលើរូបដើម្បីទាញយកឯកសាជាpdf

ដំរីចិញ្ចឹមម្តាយ[កែប្រែ]

រឿងបរិយាយ[កែប្រែ]

សត្ថាៈ កាលព្រះសាស្តាគង់នៅនាវត្តជេតពន ទ្រង់បានសម្តែងរឿងនេះឡើង ព្រោះប្រារព្ធភិក្ខុចិញ្ចឹមម្តាយមួយអង្គ។ រឿងហ្នឹងមានដំណើរដូចគ្នានឹងរឿងព្រះសុវណ្ណសាមនុ៎ះឯង។ ព្រះ​សាស្តា​បាន​ត្រាស់​ហៅ​ពួក​ភិក្ខុ​មក​ទូន្មាន​ថា "ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំង​ឡាយ អ្នក​ទាំង​ឡាយ​កុំ​នាំ​គ្នា​ពោល​ទោស​តិះ​ដៀល​ភិក្ខុ​អង្គ​នោះ​ឡើយ បោរាណក​បណ្ឌិត​ទាំង​ឡាយ សូម្បី​កើត​ក្នុង​កំណើត​សត្វ​តិរច្ឆាន ស៊ូ​អត់​អាហារ​អស់​៧​ថ្ងៃ យំ​សម្រក់​ទឹក​ភ្នែក​ព្រោះ​តែ​ព្រាត់​ម្តាយ ទោះ​បី​បាន​ចំណី​អាហារ​ប្រៀប​ដោយ​ក្រយ៉ា​ស្ងោយ​របស់​ស្តេច​ក៏​ដោយ ក៏​មិន​បរិភោគ​ឡើយ ដរាប​ណា​មិន​បាន​ជួប​ម្តាយ។ ពួក​ភិក្ខុ​បាន​អារាធនា ទើប​ទ្រង់​សម្តែង​អតីត​និទាន​នេះ​ឡើង ដូច​ត​ទៅ​នេះ៖

អតីតេ ពារាណសិយំៈ កាលពីព្រេងនាយ ព្រះបាទព្រហ្មទត្ត បានឡើងគ្រងរាជ្យនៅនាទីក្រុងពារាណសី រី​ឯ​ព្រះ​បរម​ពោធិសត្វ បាន​កើត​ក្នុង​កំណើត​ជា​សត្វ​ដំរី​នា​ហិមវន្ត​ប្រទេស ជា​ដំរី​មាន​សម្បុរ​ស​សុទ្ធ មាន​រូប​ល្អ​គួរ​ពិត​ពិល​រមិល​មើល​ជា​ទីពេញ​ចិត្ត មាន​លក្ខណៈ​បរិបូណ៌ និង​មាន​ដំរី ៨ម៉ឺន ជា​បរិវារ។ ដំរី​នោះ នៅ​ចិញ្ចឹម​រក្សា​ម្តាយ (មេ​ដំរី) ដែល​ចាស់​ជរា ថែម​ទាំង​ខ្វាក់​ភ្នែក​ទៀត​ផង។ ស្តេច​ដំរី បាន​ប្រគល់​ទឹក​ឃ្មុំ​ស្ករ ផ្លែ​ឈើ​ទុំ​ខ្ចី​ផ្សេង​ៗ ដល់​ពួក​ដំរី​ជា​កូន​ចៅ​ដើម្បី​យក​ទៅ​ជូន​ម្តាយ​ពិសា។ តែ​ពួក​ដំរី​ទាំង​នោះ មិន​បាន​ជូន​ទៅ​ម្តាយ​សេ្តច​ដំរី​ពិសា​ទេ បែរ​ជា​យក បរិភោគ​ដោយ​ខ្លួន​ឯង។ (ក្រោយ​មក) ស្តេច​ដំរី​កាល​ឃ្លាំ​មើល​ក៏​បាន​ដឹង​រឿង​នោះ គិត​ថា អាត្មា​អញ​នឹង​ចេញ​ចោល​ហ្វូង ហើយ​ចិញ្ចឹម​ម្តាយ​ដោយ​ខ្លួន​ឯង​វិញ! រួច​ហើយ​នៅ​វេលា​រាត្រី​កាល ដែល​ពួក​ហ្វូង​ដំរី​ពុំ​បាន​ដឹង ក៏​លួច​នាំ​ម្តាយ​រត់​ទៅ​កាន់​ជើង​ភ្នំ​ចណ្ឌោរណៈ ស្នាក់​នៅ​ក្នុង​គុហា​ភ្នំ ស្ថិត​នៅ​ក្បែរ​មាត់​ស្រះ​ឈូក​មួយ ហើយ​តាំង​ចិញ្ចឹម​ម្តាយ​ត​ទៅ។

នា​គ្រា​មួយ​នោះ មាន​អ្នក​ថ្មើរ​ព្រៃ​ម្នាក់​នៅក្រុងពារាណសី វង្វេងផ្លូវ រកកំណត់ទិសមិនបាន ក៏ស្រែកយំរៀបរាប់យ៉ាងទ្រហឹងរំពងព្រៃ។ ដំរី​ពោធិសត្វ បាន​ឮ​សម្រែក​បុរស​នោះ ក៏​គិត​ថា "បុរស​នេះ គ្មាន​ទី​ពឹង​ទេ ឱ! ហាក់​ដូច​ជា​មិន​សម​គួរ​ទាល់​តែ​សោះ បើ​បណ្តោយ​ឲ្យ​បុរស​នោះ​ស្លាប់​ក្នុង​ទី​ស្ថាន​ដែល​យើង​រស់​នៅ​យ៉ាង​នេះ “រួច​ក៏​ដើរ​សំដៅ​ទៅ​បុរស​នោះ។ គ្រាន់​តែ​បាន​ឃើញ​ដំរី (មក​ពី​ចម្ងាយ) បុរស​នោះ​ភ័យ​រត់​យ៉ាង​លឿន តែ​ស្តេច​ដំរី​ក៏​ស្រែក​ឃាត់​សួរ​ថា "នែ! បុរស​កំសត់​កុំ​រត់​អី ខ្ញុំ​មិន​ធ្វើ​ឲ្យ​អ្នក​ភ័យ​ខ្លាច​ទេ! ចុះ​ហេតុ​អ្វី បាន​ជា​អ្នក​ដើរ​ទ្រ​ហោ​យំ​ពេញ​ព្រៃ​អញ្ចឹង?“ នាយ​ថ្មើរ​ព្រៃ​ប្រាប់​ថា "ហៃ! លោក​ជា​ធំ ខ្ញុំ​វង្វេង​ផ្លូវ​អស់​៧​ថ្ងៃ​នឹង​ថ្ងៃ​នេះ​ហើយ"។ ស្តេច​ដំរី​ក៏​ពោល​ថា "បុរស​ដ៏​ចម្រើន! ចូរ​អ្នក​កុំ​ភ័យ​អី ខ្ញុំ​នឹង​នាំ​អ្នក​ទៅ​ដល់​ផ្លូវ​មនុស្ស​ណា៎ "រួច​ក៏​ឲ្យ​បុរស​នោះ​ជិះ​លើ​ខ្នង នាំ​ចេញ​ពី​ព្រៃ​ទៅ។ បុរស​នោះ ជា​មនុស្ស​អាក្រក់​ជួជាតិ បាន​កំណត់​ដើម​ឈើ និង​ភ្នំ​ជា​សញ្ញា​ចេញ​ទៅ​ពារាណសី​ដោយ​គិត​ថា "អញ​នឹង​ទៅ​ព្រះ​នគរ ប្រាប់​ដល់​ព្រះ​រាជា"។

កាលនោះ ដំរីមង្គលរបស់ព្រះរាជាក៏ស្លាប់ទៅ ទ្រង់បានឲ្យពួករាជ បុរសទូងស្គរប្រកាសថា "បើនរណាបានប្រទះឃើញមានដំរីល្អបរិបូណ៌ ដោយរូបអាចធ្វើជារាជទីនាំងបាន ចូរ​ឲ្យ​ដំណឹង​ភ្លាម"។ នាយ​ថ្មើរ​ព្រៃ​នោះ​ក៏​បាន​ចូល​ទៅ​គាល់​ព្រះ​រាជា​ទូល​ព្រះ​រាជ​ឱង្ការ​ថា "បពិត្រ​ព្រះ​សម្មតិ​ទេព! ទូល​ព្រះ​បង្គំ​បាន​ឃើញ​ស្តេច​ដំរី​ស​ស្អាត មាន​សីលាចារ គួរ​ជា​ព្រះ​ទីនាំង​របស់​ព្រះ​អង្គ​បាន​កា្រប​ទូល! សូម​ព្រះ​អង្គ ទ្រង់​ត្រាស់​បញ្ជា​ឲ្យ​នាយ​ហ្ម​ដំរី​ទៅ​ជា​មួយ​ទូល​ព្រះ​បង្គំ​ៗ នឹង​បង្ហាញ​ផ្លូវ​កា្រប​ទូល“។

ព្រះរាជាតបថា សាធុ (ប្រពៃហើយ) រួចបានបញ្ជូនហ្មដំរី និងបរិវារ ជាច្រើនទៅជាមួយដោយបញ្ជាថា "អ្នកទាំងឡាយ ចូរឲ្យបុរសនេះនាំ ផ្លូវ​ទៅ​ព្រៃ​ចាប់​ស្តេច​ដំរី​ដ៏​ប្រសើរ​ដែល​គាត់​បាន​ប្រាប់​យើង​មក“។ នាយ​ថ្មើរ​ព្រៃ​ធ្វើ​ដំណើរ​ទៅ​ជា​មួយ​បរិវារ បាន​ឃើញ​ព្រះ​ពោធិសត្វ​កំពុង​ចូល​ទៅ​រក​ចំណី​ក្នុង​ស្រះ​ឈូក។ ដំរី​ពោធិសត្វ​កាល​ឃើញ​ហ្ម​ដំរី ក៏​គិត​ថា ភ័យ​នេះ​កើត​ឡើង មិន​មែន​ដទៃ​ណា​ក្រៅ​តែ​ពី​នាយ​ថ្មើរ​ព្រៃ​នោះ​ទេ! អាត្មា​អញ​ជា​សត្វ​មាន​កម្លាំង​ខ្លាំង អាច​កំចាត់​ហ្វូង​ដំរី​ទាំង​ពាន់​ឲ្យ​វិនាស​បាន! បើ​អញ​ខឹង​ហើយ ក៏​អាច​នឹង​ព្រេច​កំទេច​នូវ​ពល​សេនា ព្រម​ទាំង​អ្នក​ដែន​ទាំង​អស់​បាន! តែ​បើ​អាត្មា​អញ ខឹង​ហើយ អញ​នឹង​ដាច់​សីល (ព្រោះ​តែ​សម្លាប់​មនុស្ស) ព្រោះ​ហេតុ​នោះ ថ្ងៃ​នេះ អញ​នឹង​មិន​ខឹង​ជា​ដាច់​ខាត ទោះ​ជា​គេ​ចាក់​ដោយ​លំពែង​ក៏​ដោយ​ចុះ!“ កាល​ស្តេច​ដំរី​អធិដ្ឋាន​ហើយ ក៏​ឈរ​នៅ​ស្ងៀម​មិន​សូម្បី​ងាក​ក្បាល​បន្តិច​សោះ​ឡើយ ហ្ម​ដំរី​ចុះ​ទៅ​ក្នុង​ស្រះ​ឈូក​មើល​ឃើញ​លក្ខណ​សម្បត្តិ​របស់​ស្តេច​ដំរី ស្រ​ដី​ថា "នែ! កូន​ប្រុស ឯង​ចូរ​មក" រួច​ក៏​ចាប់​ប្រមោយ​ដែល​ប្រៀប​បាន​នឹង​ខ្សែ​ប្រាក់ នាំ​បណ្តើរ​ទៅ​អស់​៧​ថ្ងៃ ទើប​បាន​ដល់​ក្រុង​ពារាណសី។

ថ្លែង​អំពីមេដំរីជាម្តាយព្រះពោធិសត្វឯណេះវិញ កាលមិនឃើញកូន ត្រឡប់មក ក៏សង្ស័យប្រាកដថា ‌"កូនអញ ច្បាស់ជាត្រូវពួកស្តេច ឬ អាមាត្យជាដើមចាប់យកទៅហើយ តើ​ដង​ព្រៃ​នេះ​នឹង​រីក​ស្រស់​ម្តេច​បាន បើ​ខ្ញុំ​ព្រាត់​កូន​ជា​ទី​ស្រឡាញ់​ហើយ​នេះ?“ ក៏​យំ​រៀប​រាប់​ភ្ជាប់​ដោយ​គាថា​ពីរ​បាទ​ថា៖

ដើមពោនស្វាផង ដើមខ្លែងគង់ផង ដើមទទឹម និងស្មៅធំឈ្មោះករវរៈ៥ផង ក្រអៅឈូកនិងស្រងែផង ដុះទ្រុបទ្រុលហើយ ទាំងដើមកណ្ណិការ ជិតជើងភ្នំក៏ចេញផ្កាដែរ ព្រោះ​តែ​ដំរី​នោះ​មិន​នៅ។
ក្នុងស្រុក ឬក្នុងក្រុងណាមួយ ព្រះរាជា ឬព្រះរាជកុមារណាមួយ មានគ្រឿងអាភរណៈជាវិការៈនៃមាស រមែងចិញ្ចឹមស្តេចដំរីដោយដុំនៃភោជន ដ្បិតដំរីដែលព្រះរាជា ឬព្រះរាជកុមារ (គង់​ហើយ) មិន​តក់​ស្លុត (ក្នុង​សង្គ្រាម) អាច​នឹង​ទម្លុះ​ទម្លាយ​នូវ​ក្រោះ (នៃ​ពួក​បច្ចាមិត្រ​បាន)។

គ្រាន់​តែ​បានពាក់កណ្តាលផ្លូវ ហ្មដំរីក៏បានផ្ញើសារទៅថ្វាយព្រះរាជាៗ បានទ្រង់ព្រះសណ្តាប់ហើយ ក៏ឲ្យគេរៀបចំតាក់តែងស្អិតស្អាងព្រះនគរ យ៉ាងស្អាត។ ហ្ម​ដំរី​បាន​នាំ​ព្រះ​ពោធិសត្វ​ទៅ​កាន់​រោង​ដំរី ដែល​ប្រដាប់​តាក់​តែង​ដោយ​គ្រឿង​អលង្ការ​អប់​នឹង​គ្រឿង​ក្រអូប​ផ្សេងៗ រៀប​ចំ​ចង​វាំង​នន​យ៉ាង​ល្អ​ប្រណិត ទើប​ទៅ​ក្រាប​ទូល​ដល់​ព្រះ​រាជា។ ព្រះ​រាជា​បាន ត្រាស់​បង្គាប់់​ឲ្យ​គេ​យក​ភោជនដ៏​ប្រកប​ដោយ​រស​ជាតិ​ផ្សេងៗ ទៅ​ឲ្យ​ព្រះ​ពោធិសត្វ។ ស្តេច​ដំរី​មិន​ទទួល​យក​ដុំ​បាយ​ឡើយ ដោយ​តាំង​ចិត្ត​ថា អាត្មា​អញ​នឹង​មិន​បរិភោគ​ទេ ព្រោះ​គ្មាន​ម្តាយ (នៅ​ទី​នេះ)។ គ្រា​នោះ ព្រះ​រាជា​ក៏​អង្វរ​ស្តេច​ដំរី​ថា៖

ម្នាលដំរី អ្នកចូរទទួលពំនូតភោជនចុះ ម្នាលដំរី អ្នកកុំស្គមឡើយ ម្នាលដំរី រាជកិច្ចទាំងឡាយមានច្រើន អ្នកនឹងធ្វើនូវរាជកិច្ចទាំងនោះ។

ព្រះ​ពោធិសត្វឮហើយ ក៏តបវិញថា៖

មេដំរីនោះជាសត្វកំព្រា (យំព្រោះព្រាត់កូន) ខ្វាក់ភ្នែក មិនមានគេដឹក នាំទង្គិចជើងនឹងដង្គត់ឈើ ហើយបែរមុខទៅរកភ្នំចណ្ឌោរណៈដួលនៅ។

ភ្លាមនោះ ព្រះរាជាក៏ត្រាស់សួរទៅទៀតថា៖

ម្នាលដំរីដ៏ប្រសើរ មេដំរីខ្វាក់ភ្នែកមិនមានគេដឹកនាំ ទង្គិចជើងនឹង ដង្គត់ឈើ បែរមុខទៅរកភ្នំចណ្ឌោរណៈ ដួលនៅនោះ តើត្រូវជាអ្វីនឹងអ្នកឯង?

ព្រះពោធិសត្វតបថា៖

បពិត្រមហារាជ មេដំរីខ្វាក់ភ្នែក មិនមានគេដឹកនាំ ទង្គិចជើងនឹងដង្គត់ឈើ បែរមុខទៅរកភ្នំចណ្ឌោរណៈ ដួលនៅនោះ ត្រូវជាមាតារបស់ទូលបង្គំជាខ្ញុំ។ បពិត្រមហារាជ ខ្ញុំ​ចិញ្ចឹម​នូវ​មេ​ដំរី​ខ្វាក់​មួយ បើ​អត់​ពី​ខ្ញុំ​ទៅ ម្តាយ​ខ្ញុំ​នឹង​ស្លាប់​មិន​ខាន តែ​អត់​ពី​ម្តាយ​ហើយ តើ​ប្រយោជន៍​អ្វី​ទៅ ដោយ​គ្រឿង​ឥស្សរិយៈ​ទាំង​នេះ ម្តាយ​ខ្ញុំ​អត់​អាហារ ៧​ថ្ងៃ​ហើយ ព្រោះ​ហេតុ​នោះ សូម​ទ្រង់​ដោះ​លែង​ទូល​ព្រះ​បង្គំ​ជា​ខ្ញុំ ឲ្យ​បាន​ជួប​ម្តាយ​ផង។

ព្រះរាជាបានទ្រង់ព្រះសណ្តាប់យ៉ាងនោះហើយ កាលទ្រង់បង្គាប់ឲ្យ គេដោះលែងទើបត្រាស់ថា៖

អ្នកទាំងឡាយចូរលែងនូវដំរីដ៏ប្រសើរនុ៎ះ ជាសត្វចិញ្ចឹមនូវមាតា ចូរ ឲ្យដំរីបានជួបនឹងមាតា ព្រមទាំងញាតិទាំងពួងចុះ។

បានឮថា ដំរីនោះ គ្រាន់តែបានរួចចាកចំណងភ្លាម ក៏សម្រាកបន្តិច បានសម្តែងទសពិធរាជធម៌ថ្វាយដល់ព្រះរាជា ប្រទានឱវាទថា „បពិត្រ មហារាជ ព្រះអង្គ ចូរជាបុគ្គលកុំប្រមាទ“ រួច​ហើយ​ក៏​ចេញ​ចាក​ព្រះ​នគរ ទាំង​ដែល​មហាជន​កំពុង​បូជា​ដោយ​គ្រឿង​ក្រ​អូប​ផ្សេងៗ សំដៅ​ទៅ​ដល់​ស្រះ​ឈូក​ក្នុង​ថ្ងៃ​នោះ​ឯង។ គិត​ថា នឹង​ឲ្យ​អ្នក​មេ​បាន​បរិភោគ​ដោយ​ផ្ទាល់​ដៃ​ខ្លួន ក៏​ដក​យក​ក្រអៅ​ឈូក​និង​មើម​ឈូក​ជា​ច្រើន ព្រម​ទាំង​ដង​ទឹក​ដោយ​ប្រមោយ ចេញ​អំពី​ទី​សម្រាក​សម្ងំ​ដើរ​សំដៅ​ទៅ​រក​ម្តាយ ដែល​កំពុង​ក្រាប​ដេក​នា​មាត់​ទ្វារ​ល្អាង ស្រោច​ស្រប​ទឹក​ទៅ​លើ​កាយ ម្តាយ​ដែល​អត់​អាហារ​៧​ថ្ងៃ​ហើយ ឲ្យ​មាន​កម្លាំង​ឡើង។ ព្រោះ​ដូច្នោះ បាន​ជា​ព្រះ​ដ៏​មាន​ព្រះ​ភាគ​ទ្រង់​ត្រាស់​នូវ​អភិសម្ពុទ្ធ​គាថា ដើម្បី​បញ្ជាក់​សេចក្តី​នោះ​ថា៖

ដំរីគ្រាន់តែរួចចាកចំណង ដែលព្រះរាជាកាសីបានបញ្ជូនទៅ សម្រាកខ្លួនតែមួយរំពេច ក៏ដើរសំដៅទៅរកភ្នំ ដំរីនោះចេញទៅអំពីភ្នំនោះ ដើរទៅកាន់ព្រៃជាទីពួនសម្ងំដ៏ត្រជាក់ ដែល​ដំរី​ធ្លាប់​សេព (នៅ) ហើយ​ដង ទឹក​ដោយ​ប្រមោយ​យក​មក​ស្រោច​ស្រព​មាតា។

មេដំរីនៃពោធិសត្វសម្គាល់ថា ភ្លៀងធ្លាក់ ក៏ស្តីបន្ទោសថា៖

ភ្លៀងអ្វីហ្នឹងផ្តេសផ្តាស បង្អុរចុះពុំជួកាលសោះ កូនបង្កើតរបស់អញ ដែលជាអ្នកបម្រើអញទៅបាត់ហើយតើ!

ដើម្បីលួងលោមម្តាយព្រះពោធិសត្វក៏ពោលពេលនោះថា៖

បពិត្រអ្នកមេ សូមអ្នកក្រោកឡើង សម្រាន្តអ្វី ខ្ញុំជាកូនបង្កើតរបស់លោក ដែលព្រះរាជាកាសីទ្រង់ប្រកបដោយប្រាជ្ញាមានយសបានលែង មកវិញហើយ ឥឡូវនេះ កូន​បាន​នាំ​ភោជន​មក​ហើយ សូម​អ្នក​មេ​ក្រោក​ឡើង ពិសា​នូវ​ភោជន​នេះ​ចុះ។

មេដំរីមានចិត្តត្រេកអរពន់ពេក កាលថ្វាយព្រះពរដល់ព្រះរាជា ក៏បានពោលគាថាចុងក្រោយថា៖

ព្រះរាជាណា បានលែងកូនរបស់ខ្ញុំ ជាអ្នកកោតក្រែងចំពោះបុគ្គលចាស់សព្វៗកាល សូមព្រះរាជានោះ ញ៉ាំងដែនរបស់ពួកអ្នកកាសីឲ្យចម្រើន គង់ព្រះជន្មនៅអស់កាលយូរអង្វែងចុះ។

ក្នុងកាលនោះព្រះរាជាជ្រះថ្លាក្នុងគុណរបស់ព្រះពោធិសត្វ បានសាង ភូមិមួយនៅក្បែរស្រះឈូក ទំនុកបម្រុងព្រះពោធិសត្វនិងមេជានិច្ច ។ ចំណេរកាលខាងក្រោយមក កាល​មេ​ដំរី​ស្លាប់​ហើយ ស្តេច​ដំរី​ក៏​បាន​ធ្វើ​ការ​រក្សា​ទុក​យ៉ាង​ស្រួល​បួល​ហើយ​ដែរ ទើប​ទៅ​កាន់​អាស្រម​បទ​មួយ ឈ្មោះ​ករណ្ឌកៈ ធ្វើ​វត្ត​ប្រតិបត្តិ​ចំពោះ​ពួក​ឥសី ៥០០អង្គ ដែល​គង់​នៅ​ទី​នោះ ជា​ស្ថាន​ចុះ​អំពី​ព្រៃ​ហេមពាន្ត​មក។

រីឯព្រះរាជា បានយកថ្មឆ្លាក់រូបដំរីព្រះពោធិសត្វ ធ្វើសក្ការបូជា មិនតែប៉ុណ្ណោះ ពួកជនដែលរស់នៅទួទាំងប្រទេសឥណ្ឌា៦ បានប្រជុំគ្នាធ្វើ បុណ្យមួយ ឈ្មោះថា ហត្ថិមហោ ជា​រៀង​រាល់​ឆ្នាំ​រហូត​ដល់​សព្វ​ថ្ងៃ។

ព្រះសាស្តាទ្រង់បាននាំរឿងនេះមក ហើយទ្រង់ប្រកាសសច្ចធម៌ សជាតក៍។ កាលចប់សច្ចធម៌ មាតុបោសកភិក្ខុ ក៏បានលុះសោតាបត្តិផល ព្រះរាជាក្នុងកាលនោះ បានមកជាព្រះអានន្ទ, នាយ​ថ្មើរ​ព្រៃ​ជួជាតិ បាន​មក​ជា​ទេវទត្ត, ហ្ម​ដំរី ជា​ព្រះ​សារីបុត្រ, មេ​ដំរី​ជា​ព្រះ​នាង​មហា​មាយា រីឯ​ស្តេច​ដំរី​ដែល​ចិញ្ចឹម​ម្តាយ គឺ​ព្រះ​តថាគត​នេះ​ឯង​ហោង។

រឿងដំរីចិញ្ចឹមម្តាយចប់ ៕

អវសានកាព្យា[កែប្រែ]

ដំរីពោធិសត្វ ផុតពីមុខងារ ដែលព្រះរាជា ទ្រង់ប៉ងចំពោះ
ក៏ព្រោះតែគុណ គឺការសន្តោស ចិញ្ចឹមម្តាយស្មោះ អស់ភ័យអន្តរាយ។
មិនត្រឹមប៉ុណ្ណោះ ឈ្មោះល្បីរន្ទឺ អ្នកស្រុកជំនឿ ជឿជាក់ភក្តី
គោរពបូជា មង្គលដំរី រហូតសព្វថ្ងៃ មិនសាបសូន្យឡើយ ។
នេះហើយគឺគុណបុណ្យបម្រើម្តាយ ទោះជារូបកាយ រលាយទៅហើយ
តែពពួកជន នៅជំនាន់់ក្រោយ ពិតមិនកន្តើយ បូជាសរសើរ។
រំឭកនឹកដល់ អង្គព្រះកុញ្ជរ ប្រសើរបវរ ល្អសព្វអន្លើ
បូជាគោរព សូមភប់ចំទើរ ទៅលើអំពើ ដើរដូចព្រះអង្គ។

ពន្យល់ពាក្យ[កែប្រែ]

កុញ្ជរ សត្វដំរី
ក្រាបទូល កន្ទុយពាក្យសម្រាប់ប្រើជាមួយស្តេច
ក្រយ៉ាស្ងោយ អាហារបរិភោគរបស់ព្រះរាជា
គាល់ព្រះរាជា ចូលទៅជួបនឹងស្តេច
គុហាភ្នំ រូងភ្នំ ឬល្អាងភ្នំ
គ្រឿងឥស្សរិយៈ គ្រឿងស័ក្កយស និងអំណាចផ្សេងៗ
ជួជាតិ ដែលមានជាតិទន់ទាប, ថោកថយ
ដង្គត់ឈើ គល់ឈើសល់ពីគេកាប់កាត់
ថ្មើរព្រៃ អ្នកដើរព្រៃ ឬព្រានព្រៃ
ទង្គិចជើង ដើរជាន់ ឬប៉ះជំពប់
ទូលព្រះរាជឱង្ការ ប្រាប់ដំណឹងដល់ស្តេច
នគរ ទីក្រុង
បរិវារ អ្នកហែហម, គ្នីគ្នា គូកន, កូនចៅ
បោរាណកបណ្ឌិត អ្នកប្រាជ្ញពីមុនៗ មក
ពលសេនា កងទ័ព, ពួកទាហាន
ពំនូតភោជន ដុំបាយ
ព្រះសម្មតិទេព បុគ្គលដែលសន្មតស្មើនឹងទេវតា, ស្តេច
រាជកិច្ច ការងាររបស់ស្តេច
រាជទីនាំង យានជំនិះរបស់ស្តេច
វេលារាត្រីកាល ពេលយប់ស្ងាត់, យប់អាធ្រាត
សម្បុរ ពណ៌
សារ សំបុត្រ
សីលាចារ មានឫកពារល្អ
ហត្ថមហោ បុណ្យដំរី
ហ្មដំរី អ្នកចាប់ ឬបង្ហាត់ដំរី
ហិមវន្តប្រទេស តំបន់ព្រៃហេមពាន្ត, ព្រៃទឹកសន្សើម
អតីតនិទាន រឿងដែលមានរួចហើយ
អធិដ្ឋាន ការតាំងចិត្ត, អត់ធ្មត់
អ្នកដែន អ្នកស្រុក, អ្នកនគរទាំងមូល
អារាធនា អញ្ជើញ, ស្នើសុំ


ទំព័រមុន:រឿង ភិក្ខុចិញ្ចឹមម្តាយ