កតញ្ញូជាធម៌អ្នកប្រាជ្ញ ភាគ១/រឿង ភិក្ខុចិញ្ចឹមម្តាយ

ភិក្ខុចិញ្ចឹមម្តាយ[កែប្រែ]

រឿងបរិយាយ[កែប្រែ]

កិរៈ បានឮមកថានៅក្រុងសាវត្ថីមានត្រកូលសេដ្ឋីមួយមានទ្រព្យ ១៨កោដិ មានកូនប្រុសតែមួយជាទីស្រឡាញ់ពេញចិត្តនៃម្តាយឪពុក។ នៅរសៀលថ្ងៃមួយ មាណពនោះបានឡើងទៅលើប្រាសាទដ៏ប្រសើរ បើកបង្អួចសំឡឹងទៅកាន់ដងវិថី ក៏ឃើញមហាជនមានដៃកាន់គ្រឿងក្រអូប និងផ្កាកម្រងជាដើម ដើរតម្រង់ទៅវត្តជេតពន ដើម្បីស្តាប់ព្រះធម៌ លុះឃើញយ៉ាងនេះ ហើយក៏គិតថា អាត្មាអញនឹងទៅស្តាប់ធម៌នឹងគេដែរ រួចក៏ចុះទៅថ្វាយបង្គំគោរពលាម្តាយឪពុក ឲ្យគេជួយកាន់គ្រឿងក្រអូប និងផ្កាជាដើមទៅវិហារ ប្រគេនសំពត់ ភេសជ្ជៈ ទឹកផ្លែឈើជាដើមដល់ព្រះសង្ឃ និងបូជាព្រះដ៏មានព្រះភាគ ដោយគ្រឿងក្រអូបនិងផ្កាកម្រងជាដើម ហើយក៏អង្គុយស្តាប់ធម៌ត្រង់កន្លែងសមគួរមួយ លុះបានស្តាប់ធម៌ បានឃើញនូវទោសក្នុងកាមទាំងឡាយនិងសំឡឹងឃើញអានិសង្សនៃផ្នួសតាមពិត។ នៅពេលដែលបរិស័ទក្រោកចេញអស់ ក៏បានទូលសុំព្រះដ៏មានព្រះភាគបួស។ ព្រះពុទ្ធជាម្ចាស់ត្រាស់ថា ធម្មតា! តថាគត មិនដែលបំបួសកុលបុត្រ ដែលម្តាយឪពុកមិនទាន់បានអនុញ្ញាតឡើយ ឮដូច្នេះ មាណពកម្លោះ ក៏ថ្វាយបង្គំលាព្រះដ៏មានព្រះភាគទៅគេហដ្ឋានសិន រួចក៏ថ្វាយបង្គំសុំមាតាបិតាទៅបួសដោយសេចក្តីគោរពយ៉ាងនេះថា ម៉ែ!ពុក! កូនសុំទៅបួសក្នុងសំណាក់ព្រះមានព្រះភាគហើយ! ម្តាយ ឪពុកគ្រាន់តែឮពាក្យកូនពោលដូច្នោះ ហាក់ដូចជាប្រេះបេះដូងជា ៧ចំណែក ញ័រចំប្រប់ ព្រោះតែស្រឡាញ់កូនដែលមានតែមួយ។ ហើយពោលតបទៅកូនវិញថា កូនសំឡាញ់ កូនគឺជាកូនជាទីស្រឡាញ់តែម្នាក់គត់ ជាទីសង្ឃឹមនៃត្រកូល ជាភ្នែក ជាថ្លើមប្រម៉ាត់ បា! ប្រៀបបាននឹងខ្លួនប្រាណ សាច់ឈាម តើឲ្យម្តាយឪពុករស់នៅ ដោយគ្មានកូនម្តេចបាន ជីវិតម៉ែឪពឹងលើកូនទាំងស្រុងហើយ! កូនសំឡាញ់! ម្យ៉ាង ម៉ែឪចាស់គ្រាំគ្រាហើយ មានវ័យចម្រើនទ្រុឌទ្រោមហើយ មិនដឹងថាស្លាប់ថ្ងៃនេះថ្ងៃស្អែកឬខានស្អែកនោះទេ ព្រោះហេតុនោះ ចូរបាកុំទៅចោល ពួកយើងឡើយ! ហៃបា! ធម្មតាការបួសលំបាកណាស់ ត្រូវការត្រជាក់បែរជាបានក្តៅ ត្រូវការក្តៅទៅជាបានត្រជាក់វិញ ហេតុនេះ ចូរបាកុំទៅ បួសអី!

កូនកំលោះបន្ទាប់ពីស្តាប់ពាក្យរៀបរាប់នុ៎ះ ក៏កើតទុក្ខទោមនស្ស ឈ្ងោកមុខចុះ អង្គុយសញ្ជឹងគិតអត់អាហារអស់៧ថ្ងៃ។ គ្រានោះ ម្តាយឪពុកគិតគ្នាថា បើយើងមិនឲ្យកូនទៅបួសទេ វាប្រាកដជាស្លាប់មិនខាន ហើយយើងនឹងលែងបានឃើញវាទៀតដែរ បើឲ្យវាទៅបួសទៅគ្រាន់ សល់ជីវិតនៅបានឃើញមុខតទៅទៀត ។ លុះគិតដូច្នោះហើយ ក៏បានអនុញ្ញាតឲ្យកូនបួសដោយពាក្យថា កូនពៅសំឡាញ់ម្តាយ! កូនបួសចុះ! ម៉ែពុកព្រមឲ្យកូនបួសហើយ។ អ្នកកម្លោះគ្រាន់បានឮថាព្រមឲ្យបួសហើយ ក៏មានចិត្តសប្បាយងូត ទឹកជម្រះរាងកាយ ថ្វាយបង្គំលាមាតាបិតា ដើរទៅកាន់វិហារ ទូលសុំ ព្រះដ៏មានព្រះភាគបួស ។ ព្រះសាស្តាក៏ត្រាស់បង្គាប់ភិក្ខុមួយអង្គឲ្យបំបួសកុមារនេះ ហើយភិក្ខុនោះ ក៏បានបំបួសកុមារនោះទៅ ។

ចាប់តាំងពីបានបួសមក សាមណេរនោះមានលាភសក្ការច្រើន តមកក៏សុំអាចារ្យ និងឧបជ្ឈាយ៍បានឧបសម្បទា (បួសជាភិក្ខុ)។ នៅរៀនបម្រើអស់ ៥វស្សា ក៏គិតថាខ្លួននៅទីនេះ ច្របូកច្របល់ណាស់ មិនអាចនឹងនៅយ៉ាងនេះរហូតទេ។ ដោយប្រាថ្នានឹងបំពេញវិបស្សនាធុរៈ បានសុំកម្មដ្ឋានពីសំណាក់ព្រះឧបជ្ឈាយ៍ ថ្វាយបង្គំលា ចេញចាកវត្តជេតពន ទៅរស់អាស្រ័យនៅក្នុងព្រៃឯស្រុកដាច់ស្រយាលមួយ។ ភិក្ខុនោះទោះជាខិតខំព្យាយាមដុសខាត់ ចម្រើនវិបស្សនារហូតអស់ ១២ឆ្នាំ ក៏ដោយ ក៏នៅមិនបានសម្រេចគុណវិសេសអ្វីសោះ។ រីឯមាតាបិតារបស់លោក ដោយពេលវេលាចេះតែកន្លងទៅៗ ក៏ធា្លក់ខ្លួនទ័លក្រលំបាកដោយសារ តែអ្នកជួលដីស្រែ អ្នកធ្វើពាណិជ្ជកម្មជាមួយ លួចប្រវ័ញ្ចន៍យកទ្រព្យទៅ ព្រោះគេគិតថា ក្នុងត្រកូលនេះ គ្មានកូន គ្មានបងប្អូន គ្មានអ្នកទារបំណុលអីទេ ហើយអ្នកបំរើក្នុងផ្ទះទៀតសោត ក៏លួចយកប្រាក់មាសជាដើមរត់ចោលអស់។

ទីបំផុត អ្នកទាំងពីរក៏ធ្លាក់ខ្លួនទ័លក្រ មិនមានសូម្បីតែផ្តិលសម្រាប់ ដួសទឹកក្នុងដៃ ក៏លក់ផ្ទះទៀត រស់នៅឥតមានផ្ទះសម្បែង ដល់នូវភាព គួរឲ្យអាណិតពន់ពេក ស្លៀកសម្លៀកបំពាក់ចាស់ៗ ដៃកាន់អំបែងដើរ សុំទានគេ។ ក៏កាលនោះ មានភិក្ខុមួយអង្គធ្វើដំណើរពីវត្តជេតពន ទៅតាមលំដាប់ បានដល់កន្លែងដែលភិក្ខុកម្លោះនោះគង់នៅ ភិក្ខុកម្លោះនោះ ក៏បានធ្វើកិច្ចវត្តចំពោះលោកជាអ្នកមកដល់ថ្មី ឲ្យគង់ក្នុងទីស្រួល សមរម្យហើយក៏សួរថា៖

លោកម្ចាស់! និមន្តមកពីខាងណាដែរទាន? អាគន្តុកភិក្ខុតបថា អ្នកមានអាយុ! ខ្ញុំករុណាមកពីវត្តជេតពន! បានស្តាប់ដូច្នោះ ក៏សួរសុខទុក្ខ (ភាពមិនមានរោគ) ពីព្រះសាស្តា និងមហាសាវ័កទាំងឡាយជាដើម រួចក៏សួរពីដំណឹងញោមស្រីប្រុស (មាតាបិតា) របស់លោកថា បពិត្រលោកម្ចាស់! ចុះត្រកូលសេដ្ឋីមួយនៅម្តុំនោះនាក្រុងសាវត្ថីដែរ មានសុខទុក្ខយ៉ាងណាដែរ? អាគន្តុកភិក្ខុតបថា ហ៊ឺ! អាវុសោ! ចូរលោកកុំ សួរដំណឹងពីត្រកូលនោះអី! ហេតុអីទៅលោកម្ចាស់? ភិក្ខុកម្លោះសួរបញ្ជាក់។ លោកតបថា ម្នាលអាវុសោ ឮថា ត្រកូលហ្នឹងមានកូនតែមួយ ហើយកូននុ៎ះក៏បានបួសក្នុងព្រះពុទ្ធសាសនាទៅហើយ ចាប់ពីពេលដែលកូននោះបួសមក ត្រកូលនោះក៏រលំរលាយអស់ទៅ ឥឡូវជន ទាំងពីរជាម្តាយឪពុករងទុក្ខគួរឲ្យអាណិតក្រៃពេក ដេកដើរសុំគេរស់។ លោកកូនគ្រាន់តែបានឮភិក្ខុអង្គនោះប្រាប់ភ្លាមហាក់មិនអាចនឹងទប់ខ្លួនឯងបាន ទើបស្រែកយំទាំងទឹកភ្នែករហាម។ អាវុសោ! ម៉េចបានលោក យំចឹង? អាគន្តុកភិក្ខុ សួរ។ ក៏ឆ្លើយទាំងអណ្តឺតអណ្តកថា លោកម្ចាស់! ពួកគាត់ជាញោមស្រីញោមប្រុសរបស់ខ្ញុំព្រះករុណាៗត្រូវជាកូនគាត់។ អាគន្តុកភិក្ខុដាស់តឿនថា នែ អាវុសោ! ញោមស្រីប្រុសរបស់លោកធ្លាក់ខ្លួន (យ៉ាងនេះ) ក៏ព្រោះតែលោក! ទៅ! ទៅមើលថែពួកគាត់វិញ!

ភិក្ខុកម្លោះសញ្ជឹងគិតម្នាក់ឯងថា ហ៊ឺ! អាត្មាអញហ្អើយ! ហៅពេញជាបុគ្គលអភ័ព្វណាស់! ខំប្រឹងព្យាយាមដុសខាត់សម្អាតចិត្តអស់១២ឆ្នាំ នៅតែមិនបានសម្រេចមគ្គផលអ្វីសោះ! តើអញបួសធ្វើអ្វីទៀត! សឹក ទៅជាគ្រហស្ថចិញ្ចឹមបម្រើម្តាយឪពុក ឲ្យទាន (រក្សាសីល) វិញ ក្រែងលោបានផ្លូវទៅឋានសួគ៌ខ្លះ! គិតរួច ក៏ប្រគល់ខ្ទមក្នុងព្រៃទៅព្រះថេរៈអង្គនោះ ព្រឹកឡើងព្រលឹមស្រាងៗ ក៏និមន្តចេញចាកព្រៃតាមលំដាប់ ទៅដល់របងវិហារវត្តជេតពនមិនឆ្ងាយប៉ុន្មានពីក្រុងសាវត្ថី ត្រង់នុ៎ះមានផ្លូវពីរ ១ទៅវត្តជេតពន ឯ១ទៀតទៅកាន់ក្រុងសាវត្ថី។ លោកឈរគិតមួយសន្ទុះ "តើអាត្មាអញទៅជួបញោមទាំងពីរមុន ឬក៏ទៅ គាល់ព្រះទសពលមុន!„ រួចក៏សម្រេចចិត្តថា "ញោមស្រីប្រុស អញគប្បីនៅ មើលថែគាត់បានយូរទៀត តែចាប់ពីពេលនេះទៅ អាត្មាអញនឹងមិន សូវបានឃើញព្រះសម្ពុទ្ធញឹកញាប់ទេ! បើអញ្ចឹង! ថ្ងៃនេះ អញនឹងទៅ ជួបព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធស្តាប់ធម៌សិន ព្រឹកស្អែកសឹមទៅជួបអ្នកមានគុណទាំងពីរ" ក៏បែរចេញពីផ្លូវទៅសាវត្ថី ហើយថ្ងៃរសៀលបន្តិចក៏បានទៅដល់វត្តជេតពន។ នៅថ្ងៃនោះដែរ ព្រះសាស្តាកាលទ្រង់ប្រមើលមើលសត្វលោកនាបច្ចូសសម័យ ក៏ឃើញថា ឧបនិស្ស័យនៃកុលបុត្រនោះ ដល់ព្រមល្មមគ្រប់គ្រាន់ហើយ។ នៅគ្រាដែលភិក្ខុអង្គនោះមកដល់ ព្រះអង្គក៏សម្តែងមាតុបោសកសូត្រ៤ ពោលសរសើរគុណមាតាបិតា។ ភិក្ខុអង្គនោះឈរស្តាប់ធម្មកថាព្រះសាស្តា នៅខាងចុងភិក្ខុបរិស័ទ គិតថា "អាត្មាអញគិតថា សឹកទៅអាចបានបម្រើម្តាយឪពុក! តែព្រះបរមគ្រូត្រាស់ថា អ្នកបួសហ្នឹងឯង ក៏អាចទំនុកបម្រុងធ្វើនូវ ឧបការៈចំពោះម្តាយឪពុកបានដែរតើ! អស្ចារ្យ! បើអញអត់មកជួបព្រះសាស្តាទេ ប្រហែលជាអញសឹកបាត់ទៅហើយ តែឥឡូវ! អស់អីហើយ! អញមិន ចាំបាច់សឹកទេ នៅជាអ្នកបួសដដែលក៏អាចចិញ្ចឹមញោមទាំងពីរនាក់បានដែរ"។

ភិក្ខុកម្លោះនោះ ធ្លាប់នៅក្នុងព្រៃចំនួន ១២ឆ្នាំ តែឥរិយាបថហាក់ដូចជាភិក្ខុចាលចាញ់ ឥតមានភាពខ្មាស់អៀន ទៅកាន់រោងសលាកភត្ត យកសលាកបាយផង សលាកបបរផង និមន្តចូលទៅកាន់ក្រុងសាវត្ថីតាំងពីព្រឹកព្រហាម។ (នៅតាមផ្លូវ) លោកគិតថា អញគួរទៅយកបបរមុន ឬទៅជួបញោមស្រីប្រុសមុនហ្ន៎! ក៏នឹកឃើញថា ម្តាយឪពុកក្រម្លឹងៗ ទៅជួបគាត់ដៃទទេម្តេចនឹងកើត! រួចក៏ទទួលបបរនិមន្តទៅកាន់ទ្វារផ្ទះចាស់របស់លោក។ ញោមស្រីប្រុសរបស់លោកស្នាក់នៅតាមរបងផ្ទះអ្នកដទៃ ក៏កំពុងដើរសុំបបរគេពិសាដែរ។ លោកកូននិមន្តទៅជិត ឃើញញោមទាំងពីរអង្គុយកៀកគ្នាយ៉ាងនេះ កើតទុក្ខក្តុកក្តួលស្រក់ទឹកភ្នែកដោយមិនបានព្រាងទុក ក៏និមន្តទៅឈរជិតអ្នកទាំងពីរ។ ពួកគាត់សូម្បីបានឃើញលោកហើយ តែមិនបានជាស្គាល់ថា ជាលោកកូនរបស់គាត់ទេ។ ពេលនោះ ញោមស្រីសំគាល់ថា លោកនិមន្តមក ឈរទ្រង់បាត្រ ក៏ពោលថា "ព្រះគុណម្ចាស់! ពួកខ្ញុំព្រះករុណាគ្មានអ្វី ដាក់បាត្រទេ សូមនិមន្តទៅមុខទៀតចុះ! លោកកូនឮពាក្យម្តាយដូច្នោះ ចុកណែនដើមទ្រូងស្រក់ទឹកភ្នែកម៉ាត់ៗ ទប់ខ្លួនឈរនៅទីនោះឯង ។

នៅពេលដែលញោមស្រីពោលពីរបីដងហើយ លោកនៅតែឈរកន្លែងដដែលយ៉ាងនេះ ញោមប្រុសភ្លាមនុ៎ះ ក៏និយាយនឹងញោមស្រីថា នែ! នាង! មកមើលមើល៍! ហ្នឹង! កូនយើងមែន ឬមិនមែនហ្នឹង! ញោមស្រីក្រោកដើរទៅមើលជិត ស្គាល់ច្បាស់ថាជាកូន ក៏ទម្លាក់ខ្លួន យំរៀបរាប់ទៀបជើងលោកទាំងពីរនាក់មើលទៅគួរឲ្យអាសូរក្រៃពេក។

សូម្បីលោកកូនកាលឃើញញោមស្រីប្រុសយំយែកដូច្នោះ ក៏មិន អាចនឹងទប់ខ្លួនមិនឲ្យស្រក់ទឹកភ្នែកបានឡើយ តែលោកខំទប់សេចក្តីសោក ត្រឡប់ជាលួងលោមញោមទាំងពីរឲ្យធូរស្បើយ ដោយធានាអះអាងថា "ម៉ែ! ពុក! ឈប់គិតទៅ! (ចាប់ពីថ្ងៃនេះទៅ) កូននឹងចិញ្ចឹម លោកទាំងពីរណា៎! រួចក៏ឲ្យគាត់ពិសាបបរដែលខ្លួននាំមក។ (ក៏បាន) ឲ្យពួកគាត់អង្គុយត្រង់កន្លែងសមរម្យ ខ្លួនឯងទៅយកបាយម្ហូបមកជូនពួកគាត់ពិសាទៀត រួចទើបបាននិមន្តទៅរកបិណ្ឌបាត្រសម្រាប់ខ្លួនឯង (បានហើយ) ក៏ទៅជួបញោមទាំងពីរជូនគាត់ពិសាម្តងទៀត ទុកណាជាគាត់មិនត្រូវការក៏ដោយ ហើយទើបលោកឆាន់តាមក្រោយ (នូវអាហារដែលសេសសល់) ។ ភិក្ខុកម្លោះរូបនេះ ទំនុកបម្រុងមាតាបិតាតាម ទំនងនេះចាប់ពីពេលនោះរហូតមក ទោះជាខ្លួនបានភត្តផ្សេងៗ មានភត្ត ដែលព្រះភត្តុទេ្ទសកៈចាត់តាមវេនដែលគេនិមន្តជាដើម ក៏លោកយក ទៅជូនញោមអស់ៗ ហើយខ្លួនលោកផ្ទាល់និមន្តដើររកបិណ្ឌបាត បានក៏ឆាន់ បើមិនបានក៏អត់ឆាន់ទៅ សម្រាប់ថ្ងៃដែលបានមានតិចទេ រីឯថ្ងៃដែលអត់គឺច្រើន។ សូម្បីសំពត់សាដក និងរបស់របរតិចតួចយ៉ាងណាក៏ដោយ ឲ្យតែបានមក ក៏ជូនទៅញោមទាំងអស់ រីឯលោករើសយកតែកំណាត់សំពត់ចាស់ៗ ដែលគេប្រើហើយមកដេរប៉ះជ្រលក់ប្រើខ្លួនឯង ដូច្នោះហើយ ស្បង់ចីពរ (រូបរាង) ក៏ទៅជាសៅហ្មងមិនគួរឲ្យមើល។

ភិក្ខុកម្លោះនោះ ដោយសារតែទំនុកបម្រុងមាតាបិតាយ៉ាងនេះ តមក លោកទៅជាកើតរោគលឿង ស្លេកស្លាំង ស្គាំងស្គមចេញសរសៃរវាម គ្រានោះ ពួកភិក្ខុជាមិត្រស្និទស្នាល និងមិត្រធ្លាប់ជួបគ្នាម្តងម្កាលបានសួរលោក ថា "អាវុសោ! ពីមុនលោកមានពណ៌សម្បុរកាយស្អាតបាត ល្អជាតើ! ចុះម្តេចឥឡូវ! ទៅជាកើតរោគលឿង ស្លេកស្លាំង ស្គាំងស្គម ចេញសរសៃរវាមចឹង? លោកមានជំងឺឬ?“ លោកក៏ឆ្លើយប្រាប់រឿងរ៉ាវនុ៎ះថា "អាវុសោ! ខ្ញុំព្រះករុណា គ្មានជំងឺអ្វីទេ ប៉ុន្តែមានបលិពោធតិចតួច"។ លំដាប់នោះ ភិក្ខុទាំងនោះក៏ស្តីបន្ទោសភិក្ខុកម្លោះនោះថា "ម្នាលលោកដ៏មានអាយុ! ព្រះដ៏មានព្រះភាគ បានហាមមិនឲ្យភិក្ខុញ៉ាំង សទ្ធាពុទ្ធបរិស័ទឲ្យធ្លាក់ចុះទេ ចុះម្តេចក៏លោកយករបស់ដែលបានមក ដោយសទ្ធាឲ្យទៅពួកគ្រហស្ថយ៉ាងនេះ ធ្វើអញ្ចឹង! មិនត្រូវទេ!“ ភិក្ខុកម្លោះឮដូច្នោះ ក៏ខ្មាស់អៀនឱនមុខជ្រប់។ ភិក្ខុទាំងនោះ ដោយហេតុ សូម្បីប៉ុណ្ណឹង ក៏មិនពេញចិត្ត នាំរឿងទៅទូលពិតព្រះដ៏មានព្រះភាគ ជាសាស្តា ថា "បពិត្រព្រះអង្គដ៏ចម្រើន! មានភិក្ខុមួយអង្គនោះចិញ្ចឹមគ្រហស្ថ ធ្វើសទ្ធាទាយកឲ្យធា្លក់ចុះព្រះអង្គ! ទើបព្រះសាស្តាឲ្យគេហៅ ភិក្ខុនោះមកត្រាស់សួរ ថា "ម្នាលភិក្ខុ! ឮថា អ្នកយករបស់ដែលទាយក ឲ្យដោយសទា្ធទៅចិញ្ចឹមគ្រហស្ថពិតមែនឬ? “បពិត្រព្រះអង្គដ៏ចម្រើន រឿងនុ៎ះពិតយ៉ាងហ្នឹងមែន ព្រះអង្គ!” ភិក្ខុកម្លោះតបពុទ្ធដីកា ។ ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធដោយទ្រង់មានព្រះបំណងចង់ពណ៌នាសរសើរនូវ កិរិយានុ៎ះផង ចង់ប្រកាសបុព្វចរិយារបស់ព្រះអង្គផង ទើបត្រាស់សួរតទៅទៀតថា “ម្នាលភិក្ខុ! តើគ្រហស្ថដែលអ្នកចិញ្ចឹមនោះ ត្រូវជាអ្វីនឹងអ្នកដែរ?” ភិក្ខុនោះ ឆ្លើយថា "បពិត្រព្រះអង្គដ៏ចម្រើន! ពួកគាត់ ត្រូវជាញោមស្រីប្រុសរបស់ខ្ញុំព្រះអង្គ"។ ដើម្បីលើកទឹកចិត្តភិក្ខុកម្លោះនុ៎ះ ព្រះអង្គទ្រង់ឲ្យពរសាធុការ ៣ដងថា "សាធុ! សាធុ! ប្រពៃហើយៗ ភិក្ខុ" អ្នកដើរត្រូវតាមផ្លូវរបស់តថាគតហើយ! សូម្បីតថាគតក៏ប្រព្រឹត្តបុព្វចរិយា ចិញ្ចឹមមាតាបិតាដូចអ្នកយ៉ាងនេះដែរ។ ភិក្ខុកម្លោះនោះ ក៏បានធូរទ្រូងសប្បាយរីករាយទៅហោង។

រឿងភិក្ខុចិញ្ចឹមមាតា ចប់ ៕

កាព្យ[កែប្រែ]

អវសានកាព្យា
រីព្រះជិនស្រី អង្គថ្លៃប្រសើរ	ទ្រង់មានដំណើរ ដ៏ល្អម៉ដ្ឋហ្មង
ធ្វើទានមានសីល ឥតរមិលគុណផង	ដើរតាមគន្លង នៃព្រះអតីតពុទ្ធ ។
ភិក្ខុកម្លោះ ពិតស្មោះសាសនា	ចិញ្ចឹមមាតា ជីវីបរិសុទ្ធ
ដើរតាមទំនៀម នៃព្រះចមម្កុដ	ល្អល្អះខ្ពស់ផុត អស់គុណទាំងឡាយ ។
ហៃ! សាធុជន បុរសស្ត្រី	នៅស្ងៀមធ្វើអី្វ ចូរខំខ្វល់ខ្វាយ
យកចិត្តទុកដាក់ រក្សាឪពុកម្តាយ	ដូចរឿងបរិយាយ មកនេះឯងហោង។
មាតាបិតុ ឧបដ្ឋានគុណ	អស់ពួកទុជ៌ន មាក់ងាយត្មះសង
តែពួកអ្នកប្រាជ្ញ អង់អាចច្បាស់ច្បង	ប្រតិបត្តិឥតហ្មង ឆ្លងដល់ពោធិ ។

ពន្យល់ពាក្យ[កែប្រែ]

ខ្ញុំព្រះករុណា	អានថា “ខ្ញុំកូណា”ពាក្យនិយាយជាមួយព្រះសង្ឃ	Ich
ជេតពន	វត្តធំជាមជ្ឈមណ្ឌលរបស់ព្រះពុទ្ធ ទ្រង់គង់នៅចំនួន១៩ឆ្នាំ	Tempel
ឈរទ្រង់បាត្រ	ព្រះសង្ឃឈរចាំញាតិញោមដាក់បាត្រលោក	Mönch geht, Essen zu suchen
ញោមស្រីប្រុស	ពាក្យហៅ ម្តាយឪពុក របស់ព្រះសង្ឃ	Eltern des Mönchs
ដាស់តឿន	តឿនឲ្យភ្ញាក់រឭក, ឲ្យនឹកឃើញ	Ein Typ geben
និមន្ត	ពាក្យប្រើជាមួយព្រះសង្ឃ ស្មើនឹងពាក្យថា ”ដើរ”	gehen
បច្ចូសសម័យ	ពេលព្រឹកព្រហាម, ជិតភ្លឺ	Früh-Morgen
បលិពោធ	សេចក្តីខ្វល់ខ្វាយ, ជាប់ជំពាក់ការងារ	Hindernis
បុព្វចរិយា	ការប្រព្រឺត្តក្នុងកាលមុន, ចរិយា៣ របស់ព្រះពុទ្ធ	was hat gemacht bevor
ពិសា	ហូប, ញ៉ាំ, ឆ្ងាញ់ពិសា	essen
ពុទ្ធដីកា	ពាក្យរបស់ព្រះពុទ្ធ	die Rede des Buddhas
មាតុបោសកសូត្រ	សំយុត្តនិកាយ បិដក ៣០ ទំព័រ ១៤០
សលាក	ឆ្នោត	die Karte
សាវត្ថី	ទីក្រុងបុរាណរបស់ឥណ្ឌា ព្រះពុទ្ធគង់នៅក្នុងក្រុងនេះ ២០ឆ្នាំ	Sravasthi
សឹក	ឈប់នៅជាលោកតទៅទៀត	das Mönch-schwand verlassen
សៅហ្មង	អាប់អន់, មានមន្ទិល, ប្រឡាក់	schmutzig
អាគន្តុកភិក្ខុ	លោកដែលទើបនឹងនិមន្តមកដល់ថ្មី	der Mönch, der neue kommt
អាបត្តិបារាជិក	ទោសដ៏ធំក្នុងព្រះពុទ្ធសាសនា ក្នុងចំណោមទោសទាំង ៧កង	Vergehen
អាវុសោ	ពាក្យដែលព្រះសង្ឃហៅគ្នាទៅវិញទៅមក	das Wort, das der Mönch benutzt
អាសូរ	អាណិតទន់ចិត្ត, អាណិតជាប់ចិត្ត, អាណិតខ្លោចចិត្ត	Mitgefühl
ឥរិយាបថ	អាកប្បកិរិយា, ផ្លូវឬគន្លងនៃឥរិយា ដំណើរ, ដេក, ឈរ, អង្គុយ	Verhalten
ឧបការៈ	ការទំនុកបម្រុង, ការផ្គត់ផ្គង់, ការផ្ចុងផ្តើម	Dankbarkeit

ទំព័រមុន:រឿង ស្រែស្រូវសាលី

ទំព័របន្ទាប់:រឿង ដំរីចិញ្ចឹមម្តាយ