Jump to content

កតញ្ញូជាធម៌អ្នកប្រាជ្ញ ភាគ១/រឿង ស្រែស្រូវសាលី

ពីWikibooks

ទំព័រមុន:អារម្ភកថា

ទំព័របន្ទាប់:រឿង ភិក្ខុចិញ្ចឹមម្តាយ

សូមចុចលើរូបដើម្បីទាញយកឯកសាជាpdf

ស្រែស្រូវសាលី

[កែប្រែ]

រឿងបរិយាយ

[កែប្រែ]

សត្ថាៈ ព្រះបរមសាស្តា កាលទ្រង់គង់នៅក្នុងវត្តជេតពន ទ្រង់ប្រារព្ធនឹងភិក្ខុមួយអង្គដែលចិញ្ចឹមម្តាយ ទើបទ្រង់សម្តែង​នូវ​រឿង​នេះ​ឡើង​ដោយ​មាន​ពាក្យ​ខាង​ដើម​ថា ស្រូវ​សាលី​ក្នុង​ស្រែ​បរិបូណ៌​ដែរ ដូច្នេះ​ជា​ដើម។ រឿង​ភិក្ខុ​ដែល​ចិញ្ចឹម​ម្តាយ​នេះ មាន​សម្តែង​នៅ​ក្នុង​រឿង ព្រះសុវណ្ណសាម។ លំ​ដាប់​នោះ ព្រះ​បរម​គ្រូ​បាន​ត្រាស់​ហៅ​ភិក្ខុ​នោះ​មក​សួរ​ថា៖

ម្នាលភិក្ខុ! ឮថា អ្នកឯងចិញ្ចឹមគ្រហស្ថពិតមែនឬ?

ភិក្ខុអង្គនោះ ក៏ទូលពុទ្ធដីកាថា៖

បពិត្រព្រះអង្គដ៏ចម្រើន ការណ៍នុ៎ះ ពិតមែន ព្រះអង្គ!
តើអ្នកនោះ ត្រូវជាអ្វីនឹងអ្នកដែរ?
បពិត្រព្រះអង្គចម្រើន ពួកគាត់ត្រូវជាមាតាបិតារបស់ខ្ញុំព្រះអង្គ!
ឱ! ល្អហើយភិក្ខុ! (អ្នកធ្វើនេះត្រឹមត្រូវហើយ) ពួកអ្នកប្រាជ្ញាទាំងឡាយ ពីបុរាណ សូម្បីកើតក្នុងកំណើតសត្វសេកជាសត្វតិរច្ឆាន ក៏​ធ្លាប់​បាន​ត្រាច់​គោចរ​ស្វែង​រក​អាហារ​ចំណី​ពាំ​នឹង​ចំពុះ​មក​ចិញ្ចឹម​មាតា​បិតា​ដែល​ចាស់​ជរា​ ដេក​នៅ​ក្នុង​សំបុក​ដែរ ទើប​ទ្រង់​លើក​រឿង​អតីត​និទាន​មក​សម្តែង ប្រាប់​ដូច្នេះ​ថា៖

កាល​ពី​ព្រេង​នាយ មាន​ព្រះ​រាជា​មួយ​ព្រះ​អង្គព្រះនាម មគធរាជ សោយរាជ្យក្នុងក្រុងរាជគ្រឹះ ។ ស្ថិតនៅភាគឦសាន្តនៃក្រុងនេះ មាន ព្រាហ្មណគ្រាមមួយឈ្មោះសាលិន្ទិយៈ ដែល​ស្ថិត​នៅ​ក្នុង​អាណា​ខេត្រ របស់​ដែន​មគធៈ​នោះ។ ក្នុង​ចំណោម​អ្នក​ភូមិ​សាលិន្ទិយៈ​ទាំង​នោះ មាន​ព្រាហ្មណ៍​ម្នាក់​ឈ្មោះ កោសិយគោត្រ មាន​ដី​ស្រែ ៤០០ហិចតា សម្រាប់​ដាំ​ស្រូវ​សាលី។ នៅ​ពេល​ដែល​សន្ទូង​លាស់​ល្អ គាត់​ក៏​ឲ្យ​គេ​ធ្វើ​របង​ព័ទ្ធ​យ៉ាង​មាំ ហើយ​ចែក​ឲ្យ​អ្នក​បម្រើ​របស់​គាត់​ចំនួន ២០០​ហិចតា ដោយ​ឲ្យ​ម្នាក់​មើល​ថែ​រក្សា ២០​ហិចតា, ម្នាក់ ២៥​ហិចតា ជា​ដើម និង ២០០​ហិចតា​ទៀត គាត់​ជួល​ឲ្យ​កូន​ឈ្នួល​ម្នាក់​មើល​ថែ​ដើម្បី​កាត់​បំណុល។ បុរស​អ្នក​ស៊ី​ឈ្នួល​នោះ ក៏​ធ្វើ​ខ្ទម​នៅ​ចាំ​ទាំង​យប់​ទាំង​ថ្ងៃ។

នៅ​នា​ជ្រលង​ភ្នំ​មួយ ភាគ​ឦសាន្ត​នៃ​ស្រែ​នោះ មាន​ព្រៃ​រកា​យ៉ាង​ធំ មាន​សត្វ​សេក​ជា​ច្រើន​អាស្រ័យ​នៅ។ សម័យ​នោះ​ឯង ព្រះ​ពោធិសត្វ បាន​កើត​ជា​កូន​ស្តេច​សេក​ក្នុង​ហ្វូង​នោះ។ នៅ​ពេល​មាន​វ័យ​ចម្រើន​ឡើង មាន​រូប​ឆោម​លោម​ពណ៌​ស្អាត​ក្រៃ​លែង មាន​កម្លាំង​ខ្លាំង និង​មាន​ខ្លួន​ប៉ុន​ដុំ​រទេះ។ បន្ទាប់​មក បិតា​ដែល​មាន​វ័យ​ចាស់​ហើយ ក៏​ប្រគល់​ឲ្យ​ព្រះ​ពោធិសត្វ​គ្រប់​គ្រង​ហ្វូង​សេក​នោះ​ថា "ឥឡូវនេះ ខ្លួន​អញ​ចាស់​ហើយ មិន​អាច​ទៅ​ណា​ឆ្ងាយ​បាន​ទេ ចូរ​បា! គ្រប់​គ្រង​រក្សា​នូវ​ហ្វូង​សេក​ទាំង​នេះ​ផង​ចុះ!” ។

ចាប់​តាំងពីព្រឹកស្អែកនោះទៅ ព្រះពោធិសត្វមិនឲ្យមាតាបិតាហើរ ទៅរកចំណីទៀតទេ ព្រះអង្គនាំសេកជាបរិវារទៅកាន់ព្រៃហេមពាន្ត បរិភោគស្រូវសាលីដែលដុះឯង ដរាបដល់ឆ្អែត ហើយ​ពាំ​ស្រូវ​សាលី​នឹង​ចំពុះ​ត្រឡប់​មក​ជូន​មាតា​បិតា​បរិភោគ​ផង។

ថ្ងៃមួយ ពួកសេកក៏សួរស្តេចសេកពោធិសត្វថា ពីមុនមានគេប្រាប់ថា ក្នុងដែនមគធៈមានស្រូវសាលីដុះនៅខែនេះឯង តើឥឡូវ ដុះហើយ ឬនៅហ៎្ន? ស្តេចសេកតបថា បើ​ដូច្នោះ​មាន​តែ​ទៅ​មើល​ទើប​បាន​ដឹង ហើយ​ក៏​បញ្ជូន​សេក​ពីរ​ក្បាល​ទៅ។ សេក​ទាំង​ពីរ​បាន​ហើរ​ទៅ​ចុះ​ក្នុង​ដែន​មគធៈ ចឹក​ស៊ី​ស្រូវ​សាលី ត្រង់​ស្រែ​របស់​បុរស​ស៊ី​ឈ្នួល​រក្សា​នោះ ហើយ​ពាំ​ស្រូវ​មួយ​កួរ មក​កាន់​ព្រៃ​រកា​វិញ ដាក់​ជិត​ជើង​ស្តេច​សេក ទូល​ថា ក្នុង​ស្រែ​ឯ​ណោះ មាន​ស្រូវ​យ៉ាង​នេះ​មែន។

ព្រឹកឡើង ស្តេចសេកពោធិសត្វហែហមដោយសេកជាបរិវារ ហើរទៅចុះក្នុងស្រែនៃអ្នកស៊ីឈ្នួលនោះ។ បុរសនោះ កាលបើឃើញ ហ្វូងសេក ចុះស៊ីស្រូវសាលីយ៉ាងនេះ ក៏​រត់​ទៅ​ដេញ​បង្អើល​ពី​នោះ​ផង ពី​នេះ​ផង តែ​ក៏​នៅ​តែ​មិន​ឈ្នះ។ ពួក​សេក​ទាំង​ឡាយ​ជា​បរិវារ​ស៊ី​ស្រូវ​ឆ្អែត​ហើយ​ក៏​ហើរ​ទៅ​ទាំង​ក្អាក​ក្អាយ ប្លែក​តែ​ស្តេច​សេក​មាន​បរិវារ​ជា​ច្រើន​ហែ​ហម ប្រមូល​ពាំ​យក​កួរ​ស្រូវ​ជា​ច្រើន​ទៅ​ឲ្យ​មាតា​បិតា។

ចាប់តាំងពីថ្ងៃនោះមក សេកអម្បាលនោះក៏ចុះស៊ីស្រូវតែក្នុងស្រែ នោះរហូត ឃើញដូច្នោះ បុរសនោះក៏គិតថា បើសិនជាសត្វសេកទាំងនេះ ស៊ីតែយ៉ាងនេះពីរបីថ្ងៃទៀត វា​នឹង​គ្មាន​សល់​អ្វី​ទេ ព្រាហ្មណ៍​នឹង​តម្លើង​ថ្លៃ​បំណុល​ស្រូវ​អញ​ជា​មិន​ខាន ចឹង! មាន​តែ​អញ​ទៅ​ប្រាប់​គាត់​ទើប​បាន! ហើយ​ក៏​ប្រមូល​លី​កណ្តាប់​ស្រូវ និង​បណ្ណា​ការ​ខ្លះ​សំដៅ​ទៅ​សាលិន្ទិយ​គ្រាម ដើម្បី​ជួប​ព្រាហ្មណ៍។ លុះ​អ្នក​កម្លោះ​ទៅ​ដល់​ហើយ ក៏​គោរព​សំពះ​សួរ​ព្រាហ្មណ៍ ជូន​នូវ​អំណោយ ហើយ​ឈរ​មួយ​កន្លែង។ នៅ​ពេល​ដែល​ព្រាហ្មណ៍​សួរ​ថា

ម៉េចទៅ! អ្នកកម្លោះ! ស្រូវក្នុងស្រែ បានផលល្អទេ?

ក៏ឆ្លើយតបថា

បាទ!ទានប្រោស! ល្អដែរ! រួចក៏ពោល ពីរគាថាទៀតថា៖
បពិត្រកោសិយៈ ស្រូវសាលីក្នុងស្រែបរិបូណ៌ដែរ តែពួកសេកតែងស៊ី បពិត្រព្រាហ្មណ៍! ខ្ញុំសូមជំរាបលោក ខ្ញុំមិនអាចហាមឃាត់សេកទាំង អស់នោះបានឡើយ! បណ្តាសេកទាំងនោះ មាន​សេក​មួយ​ដែល​ល្អ​ដោយ​ចំណែក​ទាំង​ពួង​ជាង​សេក​ទាំង​នោះ (សេក​នោះ​មាន​រូប​ល្អ មាន​ចំពុះ​ក្រហម មាន​ភ្នែក​ដូច​ផ្លែ​ទំ​ពាំង​បាយ​ជូរ មាន​ជើង​ក្រហម មាន​ក លំអ​ដោយ​ស្នាម​ក្រហម​បី​ជុំ មាន​ប្រមាណ​ស្មើ​ដោយ​មយូរា​ដ៏​អស្ចារ្យ) ស៊ី​នូវ​ស្រូវ​សាលី​តាម​សេចក្តី​ប្រាថ្នា​រួច​ហើយ ក៏​ពាំ​ស្រូវ​ដោយ​ចំពុះ​ហើរ​ទៅ​ទៀត។

ព្រាហ្មណ៍បន្ទាប់ពីបានស្តាប់ពាក្យអ្នករក្សាស្រែនោះហើយ មានចិត្ត ស្រឡាញ់ស្តេចសេកពន់ពេក ក៏សួរអ្នករក្សាស្រែថា

នែ! អ្នកកម្លោះ! តើឯង!ចេះដាក់អន្ទាក់ទេ? បុរសនោះឆ្លើយថា
បាទ! ចេះ!

ពេលនោះ គាត់ក៏បង្គាប់ ថា ជនទាំងឡាយ ចូរដាក់អន្ទាក់ធ្វើដោយកន្ទុយសត្វ បក្សីនោះនឹងជាប់ ចូរអ្នកចាប់វាទាំងរស់ នាំមកក្នុងសំណាក់នៃអញ។
នាយរក្សាស្រែត្រឡប់ទៅវិញ ទាំងមានចិត្តត្រេកអរពន់ពេកណាស់ ដោយព្រាហ្មណ៍មិនបានតម្លើងថ្លៃបំណុលស្រូវ ។ គាត់បានវេញកន្ទុយ សេះធ្វើជាអន្ទាក់ រួច​ទៅ​សង្កេត​ចាំ​មើល​កន្លែង​ដែល​ស្តេច​សេក​ចុះ​ជា​ប្រក្រតី ក៏​ដឹង​ថា ថ្ងៃ​នេះ ស្តេច​សេក​ចុះ​ត្រង់​នេះ។ ស្អែកឡើង គាត់ ក្រោកពីព្រលឹមយកអន្ទាក់ទៅដាក់ រួចធ្វើទ្រុងប៉ុនក្អមទឹក អង្គុយក្នុងខ្ទម ចាំ​មើល​ហ្វូង​សេក​ហើរ​ចុះ​មក។ សេ្តច​សេក​មិន​មែន​ជា​សត្វ​លោភ​លន់​ទេ បាន​នាំ​ហ្វូង​សេក​មក ក៏​ចុះ​ត្រង់​កន្លែង​ដែល​ខ្លួន​បរិភោគ​ពី​ម្សិល​ម៉ិញ​ដដែល ហេតុនោះហើយ បានជាជើងជាប់អន្ទាក់ពេលនោះ។ ស្តេច​សេក​ដឹង​ខ្លួន​ថា ជើង​រឹត​ជាប់​ដោយ​អន្ទាក់​ហើយ ក៏​គិត​ថា បើ​អាត្មា​អញ​ស្រែក​ឥឡូវ​ថា អញ​ជាប់​អន្ទាក់​ហើយ ពួក​ញាតិ​របស់​អញ​នឹង​ភ័យ​ខ្លាច ហើរ​ចេញ​ទៅ​ទាំង​ស៊ី​ចំ​ណី​មិន​ទាន់​ឆ្អែត ដូច្នេះ អញ​ត្រូវ​តែ​អត់​ទ្រាំ រហូត​ដល់​ពួក​គេ​ស៊ី​ឆ្អែត​សិន។ (នៅ​ពេល) ដែល​ស្តេច​សេក​ដឹង​ថា​សេក​ទាំង​អស់​ស៊ី​ឆ្អែត​ហើយ និង​ដោយភ័យខ្លាចថាខ្លួននឹងស្លាប់ផងនុ៎ះ ក៏ស្រែកយ៉ាងខ្លាំងបីដង ពួក​ហ្វូង​សេក​ក៏​ហើរ​ទៅ​អស់ នៅ​តែ​ស្តេច​សេក​ម្នាក់​ឯង ថ្លែង​វិ​យោគ​ថា បក្សី​ជា​ញាតិ​របស់​អញ​ទាំង​នុ៎ះ សូម្បី​ម្នាក់ ក៏​គ្មាន​ត្រឡប់​ងាក​មើល​អញ​ឡើយ តើ​អាត្មា​អញ​បាន​ធ្វើ​បាប​កម្ម​អ្វី​ទៅ ? រួចក៏ពោលគាថានេះថា៖

បក្សីទាំងនុ៎ះ ស៊ីផង ផឹកផង ហើយហើរចេញទៅ
អាត្មាអញម្នាក់ឯង ជាប់អន្ទាក់ហើយ អាត្មាអញ
ធ្វើហើយ នូវអំពើលាមកដូចម្តេច ?

នាយរក្សាស្រែ បានឮសម្រែកស្តេចសេក និងសន្ធឹកទទះស្លាបនៃ សេកដទៃទៀតដែលហើរទៅឰដ៏អាកាស ឆ្ងល់ថា អ្វីហ្នឹ? រួចក៏ចុះពីខ្ទម ដើរតម្រង់ទៅទីដាក់អន្ទាក់ ឃើញ​សេ្តច​សេក​ជាប់​អន្ទាក់​ដែល​ខ្លួន​បាន ដាក់ហើយយ៉ាងនេះ ក៏មានចិត្តរីករាយ ដោះស្តេចសេកចេញពីអន្ទាក់ ចងជើងទាំងពីរយ៉ាងមាំ នាំយកទៅជូនព្រាហ្មណ៍នៅសាលិន្ទិយគ្រាម។ ព្រាហ្មណ៍​ដែល​មាន​ចិត្ត​ស្រឡាញ់​មហា​សត្វ​ជា​ខ្លាំង ទទួល​ចាប់​យ៉ាង​មាំ​ដោយ​ដៃ​ទាំង​ពីរ​មកដាក់ឲ្យឈរលើស្មា ហើយពោលពីរគាថាទៅ កាន់ស្តេចសេកដោយរីករាយថា៖

ឧទរំ នូន អញ្ញេសំ សុវ អច្ចោទរំ តាវ
ភុត្វា សាលឹ យថាកាមំ តុណ្ឌេនាទាយ គច្ឆតិ

ម្នាលសេក ពោះសេកទាំងឡាយដទៃ (ជាពោះតូចល្មម) ដោយពិត(ចំណែកខាងពោះ) របស់អ្នក ជាពោះធំជ្រុលពេក បានជាអ្នកស៊ីស្រូវ សាលី តាម​សេចក្តី​ប្រាថ្នា​រួច​ហើយ​ក៏​ពាំ​យក​ស្រូវ​ដោយ​ចំពុះ​ហើរ​ទៅ។

កោដ្ឋំ នុ តត្ថ បូរេសិ សុវ វេរំ នុ តេ មយា
បុដ្ឋោ មេ សម្ម អក្ខាហិ កុហឹ សាលឹ និធេយ្យសិ

ម្នាលសេក អ្នកបំពេញជង្រុកក្នុងព្រៃរកានោះឬ ឬក៏អ្នកចងពៀរនឹងយើង? ម្នាលសំឡាញ់ យើងសួរហើយ អ្នកចូរប្រាប់ អ្នកកប់ស្រូវសាលីទុកក្នុងទីណា? បន្ទាប់ពីបានស្តាប់សំណួរហើយ ស្តេច​សេក​ក៏​ពោល​គាថា ៧បទ ជាភាសាមនុស្សដ៏ពីរោះយ៉ាងនេះថា៖

ន មេ វេរំ តយា សទ្ធឹ កោដ្ឋំ មយ្ហំ ន វិជ្ជតិ
ឥណំ មុញ្ចាមិណំ ទម្មិ សម្បត្តោ កោដសិម្ពលឹ
និធឹបិ តត្ថ និទហាមិ ឯវំ ជានាហិ កោសិយ ។

ខ្ញុំមិនចងពៀរនឹងអ្នកទេ ជង្រុករបស់ខ្ញុំក៏មិនមានដែរ ខ្ញុំដោះបំណុល ផង ឲ្យបុលផង ខ្ញុំហើរទៅដល់ចុងរកា ក៏កប់កំណប់ទុកក្នុងព្រៃរកា នោះ បពិត្រកោសិយៈ អ្នកចូរជ្រាបយ៉ាងនេះចុះ។
គ្រានោះ (ដោយមិនយល់) ព្រាហ្មណ៍ក៏សួរទៅទៀតថា៖

កីទិសំ តេ ឥណទានំ ឥណមោក្ខោ ច កីទិសោ
និធិនិធានមក្ខាហិ អថ បាសា បមោក្ខសិ ។

ការឲ្យបុលរបស់អ្នកដូចម្តេច ការដោះបំណុលដូចម្តេច ចូរអ្នកប្រាប់ នូវការកប់កំណប់ កាលបើដូច្នោះ អ្នកនឹងរួចចាកអន្ទាក់ ។
កាលបើ ព្រាហ្មណ៍សួរយ៉ាងនេះហើយ ស្តេចសេកក៏ដោះស្រាយ បញ្ហានោះចំនួន៤គាថាដូច្នេះ៖

អជាតបក្ខា តរុណា បុត្តកា មយ្ហំ កោសិយ
តេ មំ ភតា ភរិស្សន្តិ តស្មា តេសំ ឥណំ ទទេ ។

បពិត្រកោសិយៈ ខ្ញុំមានកូនតូចៗ មិនទាន់ដុះស្លាបនៅឡើយ កូនតូច ទាំងឡាយនោះ ដែលខ្ញុំចិញ្ចឹមហើយនឹងចិញ្ចឹមខ្ញុំវិញ ហេតុនោះ ខ្ញុំត្រូវឲ្យបុល ដល់កូនតូចៗ ទាំងនោះ ។

មាតា បិតា ច មេ វុឌ្ឍា ជិណ្ណកា កតយោព្វនា
តេសំ តុណ្ឌេន ហាតូន មុញ្ចេ បុព្វកតំ ឥណំ ។

ម្យ៉ាងទៀត ខ្ញុំមានមាតាបិតាចាស់គ្រាំគ្រា មានវ័យកន្លងហើយ ខ្ញុំពាំ (នូវស្រូវសាលី) ដោយចំពុះ យកទៅជូនមាតាបិតាទាំងនោះ ខ្ញុំត្រូវដោះ បំណុលដែលគាត់ធ្វើហើយមុន ។

អញ្ញេបិ តត្ថ សកុណា ខីណបក្ខា សុទុព្វលា
តេសំ បុញ្ញត្ថិកោ ទម្មិ តំ និធឹ អាហុ បណ្ឌិតា ។

ក្នុងព្រៃរកានោះមានបក្សីទាំងឡាយដទៃទៀត ដែលជ្រុះស្លាបអស់ ហើយ ថមថយកម្លាំង ខ្ញុំត្រូវការដោយបុណ្យ ក៏ឲ្យដល់បក្សីទាំងនោះ បណ្ឌិតទាំងឡាយពោលថា បុញ្ញ​កម្ម​នោះ​ជា​កំណប់។
ការឲ្យបុលរបស់ខ្ញុំយ៉ាងនេះ ការដោះបំណុលរបស់ខ្ញុំយ៉ាងនេះ ខ្ញុំ ប្រាប់នូវការកប់កំណប់ បពិត្រកោសិយៈ អ្នកចូរជ្រាបយ៉ាងនេះ ។
ព្រាហ្មណ៍បានស្តាប់នូវធម្មកថារបស់ព្រះមហាសត្វហើយ ក៏មានចិត្ត ជ្រះថ្លាពោលសរសើរពីរគាថាដូច្នេះថា៖

ភទ្ទកោ វតាយំ បក្ខី ទិជោ បរមធម្មិកោ
ឯកច្ចេសុ មនុស្សេសុ អយំ ធម្មោ ន វិជ្ជតិ

បក្សីមានកំណើតពីរដងនេះប្រសើរណាស់តើ ជាសត្វប្រកបដោយ ធម៌ដ៏ក្រៃលែង មនុស្សពួកខ្លះមិនមានធម៌នេះទេ ។ ចាប់ពីថ្ងៃនេះទៅ ចូរអ្នកកុំភ័យ យើងឲ្យស្រូវទាំង ៤០០​ហិចតា​ដល់​អ្នក អ្នក​ចូរ​បរិភោគ​នូវ​ស្រូវ​សាលី ជា​មួយ​នឹង​ពួក​ញាតិ​ទាំង​អស់​តាម​សេចក្តី​ប្រាថ្នា​ចុះ ម្នាល​សេក សូម​ឲ្យ​យើង​ឃើញ​អ្នក​ទៀត ដ្បិត​ការ​បាន​ជួប​ប្រទះ​នឹង​អ្នក (នេះ) ជា​ទី​ស្រឡាញ់​របស់​យើង។ ព្រាហ្មណ៍​កាល​ពោល​អង្វរ​យ៉ាង​នេះ សម្លឹង​មើល​មហា​សត្វ​ដោយ​ចិត្ត​ដ៏​ទន់​ភ្លន់​ប្រៀប​បាន​នឹង​មើល​កូន​របស់​ខ្លួន បាន​ស្រាយ​ចំណង​ជើង​លាប​ប្រេង​ថ្នាំ​រាប់​រយ​ដង រួច​ឲ្យ​ស្តេច​សេក​ទំ​លើ​តុ​ដ៏​ប្រសើរ លាយ​លាជ​និង​ទឹក​ឃ្មុំ​ដាក់​ក្នុង​ថាស​មាស​ឲ្យ​បរិភោគ និង​ឲ្យ​ផឹក​ទឹក​ស្ករ​គ្រួស។ នៅ​គ្រា​នោះ ស្តេច​សេក​ក៏​ពោល​ថា "មា្នល​ព្រាហ្មណ៍ ចូរ​អ្នក​កុំ​ប្រមាទ" ហើយ​កាល​ឲ្យ​ឱវាទ​ដល់​ព្រាហ្មណ៍ ក៏​ពោល​គា​ថា​នេះ​ថា៖

បពិត្រកោសិយៈ ខ្ញុំបានបរិភោគផង ផឹកផង ក្នុងលំនៅអ្នករួចហើយ ខ្ញុំមិនអាចនឹងនៅក្នុងសំណាក់នៃអ្នកអស់រាត្រីមួយទេ អ្នកចូរឲ្យទាន (ចំពោះ​សមណៈ​ព្រាហ្មណ៍) ដែល​មាន​អាជ្ញា​ដាក់​ចុះ​ហើយ​ផង ចូរ​ចិញ្ចឹម​មាតា​បិតា​ដែល​ចាស់​គ្រាំ​គ្រា​ផង ។ ព្រាហ្មណ៍​បាន​ស្តាប់​ហើយ​មាន​ចិត្ត​ត្រេក​អរ​ក៏​បន្លឺ​ឧទាន​វាចា​យ៉ាង​នេះ​ថា៖

លក្ខី (សិរី បុណ្យ និងប្រាជ្ញា) បានកើតឡើងហើយដល់យើងក្នុងថ្ងៃនេះដ្បិតយើងបានជួបនឹងស្តេចសេកដ៏ប្រសើរជាងពួកបក្សីទាំងឡាយ យើង​នឹង​ធ្វើ​បុណ្យ​ឲ្យ​បាន​ច្រើន​ព្រោះ​បាន​ស្តាប់​នូវ​សុភា​សិត​របស់​សេក។

ព្រះមហាសត្វ (ជាសត្វដឹងប្រមាណ) ទទួលយកស្រែស្រូវតែ ៣ហិចតាកន្លះប៉ុណ្ណោះ អំពីស្រូវទាំងអស់ ៤០០ហិចតា ដែលព្រាហ្មណ៍ បានបោះបង្គោលព្រំប្រគល់ឲ្យ ទាំងបូជា សុំ​ខមា​ទោស​ព្រះអង្គ​ដោយ​គ្រឿង​ក្រអូប និង​ផ្កា​កម្រង​ជា​ដើម ហើយ​បាន​ជូន​ដំណើរ​ស្តេច​សេក​ដោយ​ពាក្យ​ថា នែ! អ្នក​ជា​ធំ! អ្នក​ចូរ​ទៅ​ចុះ ចូរ​បាន​ជួប​មាតា​បិតា​របស់​អ្នក​ដែល​កំពុង​យំ​រង់​ចាំ​អ្នក។ ស្តេច​សេក​មាន​ចិត្ត​រីក​រាយ ពាំ​យក​កួរ​ស្រូវ​សាលី​មក​ដាក់​ខាង​មុខ​មាតា​បិតា ដោយ​ពោល​ពាក្យ​ថា អ្នក​ម្តាយ លោក​ឪពុក! ក្រោក​ឡើង! ពួក​គាត់​មាន​មុខ​ទទឹក ដោយ​ទឹក​ភ្នែក​យំ​ខ្សឹក​ខ្សួល​ក្រោក​ឡើង ទាំង​ហ្វូង​សេក​ក៏​បាន​ជួប​ជុំ​គ្នា​ពេល​នោះ សួរ​នាំ​ថា តើ​ព្រះអង្គ​រួច​ពី​អន្ទាក់​បាន​យ៉ាង​ម៉េច​ទៅ​ព្រះអង្គ? ស្តេច​សេក​បាន​រ៉ាយ​រាប់​ប្រាប់​ដោយ​សព្វ​គ្រប់។

ថ្លែងពីកោសិយព្រាហ្មណ៍ក្រោយពីបានស្តាប់ឱវាទស្តេចសេកហើយ ក៏បានតាំងឡើងនូវមហាទានដល់ពួកសមណៈព្រាហ្មណ៍ដ៏ប្រកបដោយធម៌ផងដែរ ។ ព្រះ​បរម​គ្រូ​កាល​ទ្រង់​ប្រកាស​សេចក្តី​នុ៎ះ ទើប​សម្តែង​នូវ​ឱសាន​គាថា៖

សាលិន្ទិយព្រាហ្មណ៍ជាកោសិយគោត្រនោះ មានចិត្តរីករាយ មានចិត្តខ្ពស់ឯក មានចិត្តជ្រះថ្លា បានចាត់ចែងនូវបាយ និងទឹក ហើយញ៉ាំង សមណៈ​និង​ព្រាហ្មណ៍​ទាំង​ឡាយ​ឲ្យ​ឆ្អែត​ស្កប់​ស្កល់​​ដោយ​​បាយ និងទឹក។

ព្រះសាស្តាលើកធម្មទេសនានេះមក ដោយចង់បញ្ជាក់ថា ភិក្ខុដែល បានចិញ្ចឹមមាតាបិតាអង្គនេះ ជាពូជពង្សនៃអ្នកប្រាជ្ញទាំងឡាយ រួចទ្រង់ ប្រជុំជាតកប្រកាសសច្ចធម៌ ភិក្ខុអង្គនោះ ក៏​បាន​លុះ​ក្នុង​សោតា​បត្តិផល ហ្វូង​សេក​ក្នុង​កាល​នោះ បាន​មក​ជា​បរិស័ទ​ឥឡូវ​នេះ មេបា​សេ្តច​សេក បាន​មក​ជា​ពុទ្ធ​មាតា​បិតា នាយ​រក្សា​ស្រែ​បាន​ជា​ឆន្នៈ កោសិយព្រាហ្មណ៍ ជា​ព្រះ​អានន្ទ ឯ​ស្តេច​សេក​ពោធិសត្វ​គឺ​អង្គ​តថាគត​គ្រា​នេះ​ឯង​ហោង៕

រឿងស្រែស្រូវសាលី ចប់ ៕

កាព្យ

[កែប្រែ]
អវសានកាព្យា
ដោយភាពកតញ្ញូ ចំពោះមាតា សេកព្រះរាជា បានរួចអន្ទាក់
នាយរក្សាស្រែប្រឹងដាក់ចាប់ទាក់ ព្រាហ្មណ៍កោសិយៈសន្តោសប្រណី។
ហៃ! អស់សាធុជនទាំងឡាយអើយ ចូរកុំកន្តើយ ទាំងប្រុសទាំងស្រី
ចូររៀនដឹងគុណ ចិញ្ចឹមឪពុកម្តាយ កុំបីដោះដៃ ឲ្យគាត់សោកា ។
បើកូនចៅបាន គោរពប្រតិបត្តិ បម្រើពួកគាត់ ដូចរឿងនេះណា
អ្នកនឹងបានរួច ចាកក្តីហាយនា សោយសុខសួគ៌ា រមនាទៅហោង។

ថ្ងៃពុធ ទី ២៨ កញ្ញា ព.ស.២៥៥៥ (គ.ស. ២០១១)

ពន្យល់ពាក្យ

[កែប្រែ]
កតញ្ញូ ការដឹងគុណដែលអ្នកដទៃធ្វើហើយ
កាលពីព្រេងនាយ ពេលវេលាដ៏យូរណាស់ហើយ Es war einmal...
កួរស្រូវ ចង្កោមផ្លែ, សំណុំផ្លែស្រូវ Menge Reis
ទ្រង់គង់ ស្នាក់នៅ wohnen
គ្រហស្ថ អ្នកគ្រប់គ្រងផ្ទះ Haushaltsvorstand
ត្រាច់គោចរ ហើរស្វែងរកអាហារ suchen essen
ថ្លែងវិយោគ ពោលរៀបរាប់ពីការបែកព្រាត់ប្រាសចាកអ្នកជាទីស្រឡាញ់ Leiden sagen
ទូលពុទ្ធដីកា ជំរាប ឬថ្លែងប្រាប់ដល់ព្រះពុទ្ធ sagen
ធម្មកថា ការពោលដោយធម៌ Wahrheitsrat
ព្រះបរមសាស្តា ព្រះជាគ្រូដ៏ប្រសើរនៃទេវតា និងមនុស្សទាំងឡាយ Grosser Lehrer
បាបកម្ម អំពើអាក្រក់ Sünde
ប្រារព្ធ ដំណាលរឿង Geschichte versprechen
បំណុល ទ្រព្យដែលជំពាក់គេ, ខ្ចីគេ Schuld
ពុទ្ធបរិស័ទ ពួកជនដែលស្ម័គ្រស្មោះនឹងព្រះពុទ្ធ Jünger des Buddha
មាតាបិតា ម្តាយ ឪពុក, ម៉ែ ពុក Eltern
ភិក្ខុ អ្នកបួសក្នុងព្រះពុទ្ធសាសនា Mönch
រមនា សុខក្សេមក្សាន្ត, សប្បាយរីករាយ
រាជគ្រឹះ ទីក្រុងមួយរបស់ឥណ្ឌា Raigir
ព្រះរាជា ស្តេច König
សច្ចធម៌ សេចក្តីពិត, ធម្មជាតិ Wahrheit
សត្វតិរច្ឆាន សត្វមានរាងកាយចម្រើនដោយទទឹង Tier
សន្តោសប្រណី ប្រោសប្រាណ, អាណិតអាសូរ
សោកា ទុក្ខក្រៀមក្រំ
សួគ៌ា កន្លែងមានសេចក្តីសុខសប្បាយ
សោយរាជ្យ គ្រប់គ្រងប្រទេសជាស្តេច Herrschaft das Reich
ស្រូវសាលី ស្រូវខ្សាយ Reis
ហាយនា ហិនហោច, វិនាស, អន្តរាយ
ហ្វូង ក្រុម, ពួក Group
អាណាខេត្រ ដែនគ្រប់គ្រងរបស់ស្តេច Land
អំពើលាមក អំពើអាក្រក់, គួរឲ្យខ្ពើម Sünde
ភាគឦសាន្ត ទិសខាងជើងឆៀងខាងកើត Nordosten
ឱវាទ ពាក្យទូន្មានប្រៀនប្រដៅ Ermahnung
ឱសានគាថា គាថា ឬឃ្លាចុងក្រោយ, អវសាន

ទំព័រមុន:អារម្ភកថា

ទំព័របន្ទាប់:រឿង ភិក្ខុចិញ្ចឹមម្តាយ