កតញ្ញូជាធម៌អ្នកប្រាជ្ញ ភាគ១/រឿង ស្រែស្រូវសាលី

ស្រែស្រូវសាលី[កែប្រែ]

រឿងបរិយាយ[កែប្រែ]

សត្ថាៈ ព្រះបរមសាស្តា កាលទ្រង់គង់នៅក្នុងវត្តជេតពន ទ្រង់ប្រារព្ធនឹងភិក្ខុមួយអង្គដែលចិញ្ចឹមម្តាយ ទើបទ្រង់សម្តែងនូវរឿងនេះឡើងដោយមានពាក្យខាងដើមថា ស្រូវសាលីក្នុងស្រែបរិបូណ៌ដែរ ដូច្នេះជាដើម។ រឿងភិក្ខុដែលចិញ្ចឹមម្តាយនេះ មានសម្តែងនៅក្នុងរឿង ព្រះសុវណ្ណសាម។ លំដាប់នោះ ព្រះបរមគ្រូបានត្រាស់ហៅភិក្ខុនោះមកសួរថា៖

ម្នាលភិក្ខុ! ឮថា អ្នកឯងចិញ្ចឹមគ្រហស្ថពិតមែនឬ?

ភិក្ខុអង្គនោះ ក៏ទូលពុទ្ធដីកាថា៖

បពិត្រព្រះអង្គដ៏ចម្រើន ការណ៍នុ៎ះ ពិតមែន ព្រះអង្គ!

តើអ្នកនោះ ត្រូវជាអ្វីនឹងអ្នកដែរ?

បពិត្រព្រះអង្គចម្រើន ពួកគាត់ត្រូវជាមាតាបិតារបស់ខ្ញុំព្រះអង្គ!

ឱ! ល្អហើយភិក្ខុ! (អ្នកធ្វើនេះត្រឹមត្រូវហើយ) ពួកអ្នកប្រាជ្ញាទាំងឡាយ ពីបុរាណ សូម្បីកើតក្នុងកំណើតសត្វសេកជាសត្វតិរច្ឆាន ក៏ធ្លាប់បានត្រាច់គោចរស្វែងរកអាហារចំណីពាំនឹងចំពុះមកចិញ្ចឹមមាតាបិតាដែលចាស់ជរា ដេកនៅក្នុងសំបុកដែរ ទើបទ្រង់លើករឿងអតីតនិទានមកសម្តែង ប្រាប់ដូច្នេះថា៖

កាលពីព្រេងនាយ មានព្រះរាជាមួយព្រះអង្គព្រះនាម មគធរាជ សោយរាជ្យក្នុងក្រុងរាជគ្រឹះ ។ ស្ថិតនៅភាគឦសាន្តនៃក្រុងនេះ មាន ព្រាហ្មណគ្រាមមួយឈ្មោះសាលិន្ទិយៈ ដែលស្ថិតនៅក្នុងអាណាខេត្រ របស់ដែនមគធៈនោះ។ ក្នុងចំណោមអ្នកភូមិសាលិន្ទិយៈទាំងនោះ មានព្រាហ្មណ៍ម្នាក់ឈ្មោះ កោសិយគោត្រ មានដីស្រែ ៤០០ហិចតា សម្រាប់ដាំស្រូវសាលី។ នៅពេលដែលសន្ទូងលាស់ល្អ គាត់ក៏ឲ្យគេធ្វើរបងព័ទ្ធយ៉ាងមាំ ហើយចែកឲ្យអ្នកបម្រើរបស់គាត់ចំនួន ២០០ហិចតា ដោយឲ្យម្នាក់មើលថែរក្សា ២០ហិចតា, ម្នាក់ ២៥ហិចតា ជាដើម និង ២០០ហិចតាទៀត គាត់ជួលឲ្យកូនឈ្នួលម្នាក់មើលថែដើម្បីកាត់បំណុល។ បុរសអ្នកស៊ីឈ្នួលនោះ ក៏ធ្វើខ្ទមនៅចាំទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ។

នៅនាជ្រលងភ្នំមួយ ភាគឦសាន្តនៃស្រែនោះ មានព្រៃរកាយ៉ាងធំ មានសត្វសេកជាច្រើនអាស្រ័យនៅ។ សម័យនោះឯង ព្រះពោធិសត្វ បានកើតជាកូនស្តេចសេកក្នុងហ្វូងនោះ។ នៅពេលមានវ័យចម្រើនឡើង មានរូបឆោមលោមពណ៌ស្អាតក្រៃលែង មានកម្លាំងខ្លាំង និងមានខ្លួនប៉ុនដុំរទេះ។ បន្ទាប់មក បិតាដែលមានវ័យចាស់ហើយ ក៏ប្រគល់ឲ្យព្រះពោធិសត្វគ្រប់គ្រងហ្វូងសេកនោះថា "ឥឡូវនេះ ខ្លួនអញចាស់ហើយ មិនអាចទៅណាឆ្ងាយបានទេ ចូរបា! គ្រប់គ្រងរក្សានូវហ្វូងសេកទាំងនេះផងចុះ!” ។

ចាប់តាំងពីព្រឹកស្អែកនោះទៅ ព្រះពោធិសត្វមិនឲ្យមាតាបិតាហើរ ទៅរកចំណីទៀតទេ ព្រះអង្គនាំសេកជាបរិវារទៅកាន់ព្រៃហេមពាន្ត បរិភោគស្រូវសាលីដែលដុះឯង ដរាបដល់ឆ្អែត ហើយពាំស្រូវសាលីនឹងចំពុះត្រឡប់មកជូនមាតាបិតាបរិភោគផង។

ថ្ងៃមួយ ពួកសេកក៏សួរស្តេចសេកពោធិសត្វថា ពីមុនមានគេប្រាប់ថា ក្នុងដែនមគធៈមានស្រូវសាលីដុះនៅខែនេះឯង តើឥឡូវ ដុះហើយ ឬនៅហ៎្ន? ស្តេចសេកតបថា បើដូច្នោះមានតែទៅមើលទើបបានដឹង ហើយក៏បញ្ជូនសេកពីរក្បាលទៅ។ សេកទាំងពីរបានហើរទៅចុះក្នុងដែនមគធៈ ចឹកស៊ីស្រូវសាលី ត្រង់ស្រែរបស់បុរសស៊ីឈ្នួលរក្សានោះ ហើយពាំស្រូវមួយកួរ មកកាន់ព្រៃរកាវិញ ដាក់ជិតជើងស្តេចសេក ទូលថា ក្នុងស្រែឯណោះ មានស្រូវយ៉ាងនេះមែន។

ព្រឹកឡើង ស្តេចសេកពោធិសត្វហែហមដោយសេកជាបរិវារ ហើរទៅចុះក្នុងស្រែនៃអ្នកស៊ីឈ្នួលនោះ។ បុរសនោះ កាលបើឃើញ ហ្វូងសេក ចុះស៊ីស្រូវសាលីយ៉ាងនេះ ក៏រត់ទៅដេញបង្អើលពីនោះផង ពីនេះផង តែក៏នៅតែមិនឈ្នះ។ ពួកសេកទាំងឡាយជាបរិវារស៊ីស្រូវឆ្អែតហើយក៏ហើរទៅទាំងក្អាកក្អាយ ប្លែកតែស្តេចសេកមានបរិវារជាច្រើនហែហម ប្រមូលពាំយកកួរស្រូវជាច្រើនទៅឲ្យមាតាបិតា។

ចាប់តាំងពីថ្ងៃនោះមក សេកអម្បាលនោះក៏ចុះស៊ីស្រូវតែក្នុងស្រែ នោះរហូត ឃើញដូច្នោះ បុរសនោះក៏គិតថា បើសិនជាសត្វសេកទាំងនេះ ស៊ីតែយ៉ាងនេះពីរបីថ្ងៃទៀត វានឹងគ្មានសល់អ្វីទេ ព្រាហ្មណ៍នឹងតម្លើងថ្លៃបំណុលស្រូវអញជាមិនខាន ចឹង! មានតែអញទៅប្រាប់គាត់ទើបបាន! ហើយក៏ប្រមូលលីកណ្តាប់ស្រូវ និងបណ្ណាការខ្លះសំដៅទៅសាលិន្ទិយគ្រាម ដើម្បីជួបព្រាហ្មណ៍។ លុះអ្នកកម្លោះទៅដល់ហើយ ក៏គោរពសំពះសួរព្រាហ្មណ៍ ជូននូវអំណោយ ហើយឈរមួយកន្លែង។ នៅពេលដែលព្រាហ្មណ៍សួរថា

ម៉េចទៅ! អ្នកកម្លោះ! ស្រូវក្នុងស្រែ បានផលល្អទេ?

ក៏ឆ្លើយតបថា

បាទ!ទានប្រោស! ល្អដែរ! រួចក៏ពោល ពីរគាថាទៀតថា៖

បពិត្រកោសិយៈ ស្រូវសាលីក្នុងស្រែបរិបូណ៌ដែរ តែពួកសេកតែងស៊ី បពិត្រព្រាហ្មណ៍! ខ្ញុំសូមជំរាបលោក ខ្ញុំមិនអាចហាមឃាត់សេកទាំង អស់នោះបានឡើយ! បណ្តាសេកទាំងនោះ មានសេកមួយដែលល្អដោយចំណែកទាំងពួងជាងសេកទាំងនោះ (សេកនោះមានរូបល្អ មានចំពុះក្រហម មានភ្នែកដូចផ្លែទំពាំងបាយជូរ មានជើងក្រហម មានក លំអដោយស្នាមក្រហមបីជុំ មានប្រមាណស្មើដោយមយូរាដ៏អស្ចារ្យ) ស៊ីនូវស្រូវសាលីតាមសេចក្តីប្រាថ្នារួចហើយ ក៏ពាំស្រូវដោយចំពុះហើរទៅទៀត។

ព្រាហ្មណ៍បន្ទាប់ពីបានស្តាប់ពាក្យអ្នករក្សាស្រែនោះហើយ មានចិត្ត ស្រឡាញ់ស្តេចសេកពន់ពេក ក៏សួរអ្នករក្សាស្រែថា

នែ! អ្នកកម្លោះ! តើឯង!ចេះដាក់អន្ទាក់ទេ? បុរសនោះឆ្លើយថា

បាទ! ចេះ!

ពេលនោះ គាត់ក៏បង្គាប់ ថា ជនទាំងឡាយ ចូរដាក់អន្ទាក់ធ្វើដោយកន្ទុយសត្វ បក្សីនោះនឹងជាប់ ចូរអ្នកចាប់វាទាំងរស់ នាំមកក្នុងសំណាក់នៃអញ។
នាយរក្សាស្រែត្រឡប់ទៅវិញ ទាំងមានចិត្តត្រេកអរពន់ពេកណាស់ ដោយព្រាហ្មណ៍មិនបានតម្លើងថ្លៃបំណុលស្រូវ ។ គាត់បានវេញកន្ទុយ សេះធ្វើជាអន្ទាក់ រួចទៅសង្កេតចាំមើលកន្លែងដែលស្តេចសេកចុះជាប្រក្រតី ក៏ដឹងថា ថ្ងៃនេះ ស្តេចសេកចុះត្រង់នេះ។ ស្អែកឡើង គាត់ ក្រោកពីព្រលឹមយកអន្ទាក់ទៅដាក់ រួចធ្វើទ្រុងប៉ុនក្អមទឹក អង្គុយក្នុងខ្ទម ចាំមើលហ្វូងសេកហើរចុះមក។ សេ្តចសេកមិនមែនជាសត្វលោភលន់ទេ បាននាំហ្វូងសេកមក ក៏ចុះត្រង់កន្លែងដែលខ្លួនបរិភោគពីម្សិលម៉ិញដដែល ហេតុនោះហើយ បានជាជើងជាប់អន្ទាក់ពេលនោះ។ ស្តេចសេកដឹងខ្លួនថា ជើងរឹតជាប់ដោយអន្ទាក់ហើយ ក៏គិតថា បើអាត្មាអញស្រែកឥឡូវថា អញជាប់អន្ទាក់ហើយ ពួកញាតិរបស់អញនឹងភ័យខ្លាច ហើរចេញទៅទាំងស៊ីចំណីមិនទាន់ឆ្អែត ដូច្នេះ អញត្រូវតែអត់ទ្រាំ រហូតដល់ពួកគេស៊ីឆ្អែតសិន។ (នៅពេល) ដែលស្តេចសេកដឹងថាសេកទាំងអស់ស៊ីឆ្អែតហើយ និងដោយភ័យខ្លាចថាខ្លួននឹងស្លាប់ផងនុ៎ះ ក៏ស្រែកយ៉ាងខ្លាំងបីដង ពួកហ្វូងសេកក៏ហើរទៅអស់ នៅតែស្តេចសេកម្នាក់ឯង ថ្លែងវិយោគថា បក្សីជាញាតិរបស់អញទាំងនុ៎ះ សូម្បីម្នាក់ ក៏គ្មានត្រឡប់ងាកមើលអញឡើយ តើអាត្មាអញបានធ្វើបាបកម្មអ្វីទៅ ? រួចក៏ពោលគាថានេះថា៖

បក្សីទាំងនុ៎ះ ស៊ីផង ផឹកផង ហើយហើរចេញទៅ

អាត្មាអញម្នាក់ឯង ជាប់អន្ទាក់ហើយ អាត្មាអញ

ធ្វើហើយ នូវអំពើលាមកដូចម្តេច ?

នាយរក្សាស្រែ បានឮសម្រែកស្តេចសេក និងសន្ធឹកទទះស្លាបនៃ សេកដទៃទៀតដែលហើរទៅឰដ៏អាកាស ឆ្ងល់ថា អ្វីហ្នឹ? រួចក៏ចុះពីខ្ទម ដើរតម្រង់ទៅទីដាក់អន្ទាក់ ឃើញសេ្តចសេកជាប់អន្ទាក់ដែលខ្លួនបាន ដាក់ហើយយ៉ាងនេះ ក៏មានចិត្តរីករាយ ដោះស្តេចសេកចេញពីអន្ទាក់ ចងជើងទាំងពីរយ៉ាងមាំ នាំយកទៅជូនព្រាហ្មណ៍នៅសាលិន្ទិយគ្រាម។ ព្រាហ្មណ៍ដែលមានចិត្តស្រឡាញ់មហាសត្វជាខ្លាំង ទទួលចាប់យ៉ាងមាំដោយដៃទាំងពីរមកដាក់ឲ្យឈរលើស្មា ហើយពោលពីរគាថាទៅ កាន់ស្តេចសេកដោយរីករាយថា៖

ឧទរំ នូន អញ្ញេសំ	សុវ អច្ចោទរំ តាវ
ភុត្វា សាលឹ យថាកាមំ	តុណ្ឌេនាទាយ គច្ឆតិ

ម្នាលសេក ពោះសេកទាំងឡាយដទៃ (ជាពោះតូចល្មម) ដោយពិត(ចំណែកខាងពោះ) របស់អ្នក ជាពោះធំជ្រុលពេក បានជាអ្នកស៊ីស្រូវ សាលី តាមសេចក្តីប្រាថ្នារួចហើយក៏ពាំយកស្រូវដោយចំពុះហើរទៅ។

កោដ្ឋំ នុ តត្ថ បូរេសិ	សុវ វេរំ នុ តេ មយា
បុដ្ឋោ មេ សម្ម អក្ខាហិ	កុហឹ សាលឹ និធេយ្យសិ

ម្នាលសេក អ្នកបំពេញជង្រុកក្នុងព្រៃរកានោះឬ ឬក៏អ្នកចងពៀរនឹងយើង? ម្នាលសំឡាញ់ យើងសួរហើយ អ្នកចូរប្រាប់ អ្នកកប់ស្រូវសាលីទុកក្នុងទីណា? បន្ទាប់ពីបានស្តាប់សំណួរហើយ ស្តេចសេកក៏ពោលគាថា ៧បទ ជាភាសាមនុស្សដ៏ពីរោះយ៉ាងនេះថា៖

ន មេ វេរំ តយា សទ្ធឹ	កោដ្ឋំ មយ្ហំ ន វិជ្ជតិ
ឥណំ មុញ្ចាមិណំ ទម្មិ	សម្បត្តោ កោដសិម្ពលឹ
និធឹបិ តត្ថ និទហាមិ	ឯវំ ជានាហិ កោសិយ ។

ខ្ញុំមិនចងពៀរនឹងអ្នកទេ ជង្រុករបស់ខ្ញុំក៏មិនមានដែរ ខ្ញុំដោះបំណុល ផង ឲ្យបុលផង ខ្ញុំហើរទៅដល់ចុងរកា ក៏កប់កំណប់ទុកក្នុងព្រៃរកា នោះ បពិត្រកោសិយៈ អ្នកចូរជ្រាបយ៉ាងនេះចុះ។
គ្រានោះ (ដោយមិនយល់) ព្រាហ្មណ៍ក៏សួរទៅទៀតថា៖

កីទិសំ តេ ឥណទានំ	ឥណមោក្ខោ ច កីទិសោ
និធិនិធានមក្ខាហិ	អថ បាសា បមោក្ខសិ ។

ការឲ្យបុលរបស់អ្នកដូចម្តេច ការដោះបំណុលដូចម្តេច ចូរអ្នកប្រាប់ នូវការកប់កំណប់ កាលបើដូច្នោះ អ្នកនឹងរួចចាកអន្ទាក់ ។
កាលបើ ព្រាហ្មណ៍សួរយ៉ាងនេះហើយ ស្តេចសេកក៏ដោះស្រាយ បញ្ហានោះចំនួន៤គាថាដូច្នេះ៖

អជាតបក្ខា តរុណា	បុត្តកា មយ្ហំ កោសិយ
តេ មំ ភតា ភរិស្សន្តិ	តស្មា តេសំ ឥណំ ទទេ ។

បពិត្រកោសិយៈ ខ្ញុំមានកូនតូចៗ មិនទាន់ដុះស្លាបនៅឡើយ កូនតូច ទាំងឡាយនោះ ដែលខ្ញុំចិញ្ចឹមហើយនឹងចិញ្ចឹមខ្ញុំវិញ ហេតុនោះ ខ្ញុំត្រូវឲ្យបុល ដល់កូនតូចៗ ទាំងនោះ ។

មាតា បិតា ច មេ វុឌ្ឍា	ជិណ្ណកា កតយោព្វនា
តេសំ តុណ្ឌេន ហាតូន	មុញ្ចេ បុព្វកតំ ឥណំ ។

ម្យ៉ាងទៀត ខ្ញុំមានមាតាបិតាចាស់គ្រាំគ្រា មានវ័យកន្លងហើយ ខ្ញុំពាំ (នូវស្រូវសាលី) ដោយចំពុះ យកទៅជូនមាតាបិតាទាំងនោះ ខ្ញុំត្រូវដោះ បំណុលដែលគាត់ធ្វើហើយមុន ។

អញ្ញេបិ តត្ថ សកុណា	ខីណបក្ខា សុទុព្វលា
តេសំ បុញ្ញត្ថិកោ ទម្មិ	តំ និធឹ អាហុ បណ្ឌិតា ។

ក្នុងព្រៃរកានោះមានបក្សីទាំងឡាយដទៃទៀត ដែលជ្រុះស្លាបអស់ ហើយ ថមថយកម្លាំង ខ្ញុំត្រូវការដោយបុណ្យ ក៏ឲ្យដល់បក្សីទាំងនោះ បណ្ឌិតទាំងឡាយពោលថា បុញ្ញកម្មនោះជាកំណប់។
ការឲ្យបុលរបស់ខ្ញុំយ៉ាងនេះ ការដោះបំណុលរបស់ខ្ញុំយ៉ាងនេះ ខ្ញុំ ប្រាប់នូវការកប់កំណប់ បពិត្រកោសិយៈ អ្នកចូរជ្រាបយ៉ាងនេះ ។
ព្រាហ្មណ៍បានស្តាប់នូវធម្មកថារបស់ព្រះមហាសត្វហើយ ក៏មានចិត្ត ជ្រះថ្លាពោលសរសើរពីរគាថាដូច្នេះថា៖

ភទ្ទកោ វតាយំ បក្ខី	ទិជោ បរមធម្មិកោ
ឯកច្ចេសុ មនុស្សេសុ	អយំ ធម្មោ ន វិជ្ជតិ

បក្សីមានកំណើតពីរដងនេះប្រសើរណាស់តើ ជាសត្វប្រកបដោយ ធម៌ដ៏ក្រៃលែង មនុស្សពួកខ្លះមិនមានធម៌នេះទេ ។ ចាប់ពីថ្ងៃនេះទៅ ចូរអ្នកកុំភ័យ យើងឲ្យស្រូវទាំង ៤០០ហិចតាដល់អ្នក អ្នកចូរបរិភោគនូវស្រូវសាលី ជាមួយនឹងពួកញាតិទាំងអស់តាមសេចក្តីប្រាថ្នាចុះ ម្នាលសេក សូមឲ្យយើងឃើញអ្នកទៀត ដ្បិតការបានជួបប្រទះនឹងអ្នក (នេះ) ជាទីស្រឡាញ់របស់យើង។ ព្រាហ្មណ៍កាលពោលអង្វរយ៉ាងនេះ សម្លឹងមើលមហាសត្វដោយចិត្តដ៏ទន់ភ្លន់ប្រៀបបាននឹងមើលកូនរបស់ខ្លួន បានស្រាយចំណងជើងលាបប្រេងថ្នាំរាប់រយដង រួចឲ្យស្តេចសេកទំលើតុដ៏ប្រសើរ លាយលាជនិងទឹកឃ្មុំដាក់ក្នុងថាសមាសឲ្យបរិភោគ និងឲ្យផឹកទឹកស្ករគ្រួស។ នៅគ្រានោះ ស្តេចសេកក៏ពោលថា "មា្នលព្រាហ្មណ៍ ចូរអ្នកកុំប្រមាទ" ហើយកាលឲ្យឱវាទដល់ព្រាហ្មណ៍ ក៏ពោលគាថានេះថា៖

បពិត្រកោសិយៈ ខ្ញុំបានបរិភោគផង ផឹកផង ក្នុងលំនៅអ្នករួចហើយ ខ្ញុំមិនអាចនឹងនៅក្នុងសំណាក់នៃអ្នកអស់រាត្រីមួយទេ អ្នកចូរឲ្យទាន (ចំពោះសមណៈព្រាហ្មណ៍) ដែលមានអាជ្ញាដាក់ចុះហើយផង ចូរចិញ្ចឹមមាតាបិតាដែលចាស់គ្រាំគ្រាផង ។ ព្រាហ្មណ៍បានស្តាប់ហើយមានចិត្តត្រេកអរក៏បន្លឺឧទានវាចាយ៉ាងនេះថា៖

លក្ខី (សិរី បុណ្យ និងប្រាជ្ញា) បានកើតឡើងហើយដល់យើងក្នុងថ្ងៃនេះដ្បិតយើងបានជួបនឹងស្តេចសេកដ៏ប្រសើរជាងពួកបក្សីទាំងឡាយ យើងនឹងធ្វើបុណ្យឲ្យបានច្រើនព្រោះបានស្តាប់នូវសុភាសិតរបស់សេក។

ព្រះមហាសត្វ (ជាសត្វដឹងប្រមាណ) ទទួលយកស្រែស្រូវតែ ៣ហិចតាកន្លះប៉ុណ្ណោះ អំពីស្រូវទាំងអស់ ៤០០ហិចតា ដែលព្រាហ្មណ៍ បានបោះបង្គោលព្រំប្រគល់ឲ្យ ទាំងបូជា សុំខមាទោសព្រះអង្គដោយគ្រឿងក្រអូប និងផ្កាកម្រងជាដើម ហើយបានជូនដំណើរស្តេចសេកដោយពាក្យថា នែ! អ្នកជាធំ! អ្នកចូរទៅចុះ ចូរបានជួបមាតាបិតារបស់អ្នកដែលកំពុងយំរង់ចាំអ្នក។ ស្តេចសេកមានចិត្តរីករាយ ពាំយកកួរស្រូវសាលីមកដាក់ខាងមុខមាតាបិតា ដោយពោលពាក្យថា អ្នកម្តាយ លោកឪពុក! ក្រោកឡើង! ពួកគាត់មានមុខទទឹក ដោយទឹកភ្នែកយំខ្សឹកខ្សួលក្រោកឡើង ទាំងហ្វូងសេកក៏បានជួបជុំគ្នាពេលនោះ សួរនាំថា តើព្រះអង្គរួចពីអន្ទាក់បានយ៉ាងម៉េចទៅព្រះអង្គ? ស្តេចសេកបានរ៉ាយរាប់ប្រាប់ដោយសព្វគ្រប់។

ថ្លែងពីកោសិយព្រាហ្មណ៍ក្រោយពីបានស្តាប់ឱវាទស្តេចសេកហើយ ក៏បានតាំងឡើងនូវមហាទានដល់ពួកសមណៈព្រាហ្មណ៍ដ៏ប្រកបដោយធម៌ផងដែរ ។ ព្រះបរមគ្រូកាលទ្រង់ប្រកាសសេចក្តីនុ៎ះ ទើបសម្តែងនូវឱសានគាថា៖

សាលិន្ទិយព្រាហ្មណ៍ជាកោសិយគោត្រនោះ មានចិត្តរីករាយ មានចិត្តខ្ពស់ឯក មានចិត្តជ្រះថ្លា បានចាត់ចែងនូវបាយ និងទឹក ហើយញ៉ាំង សមណៈនិងព្រាហ្មណ៍ទាំងឡាយឲ្យឆ្អែតស្កប់ស្កល់ដោយបាយ និងទឹក។

ព្រះសាស្តាលើកធម្មទេសនានេះមក ដោយចង់បញ្ជាក់ថា ភិក្ខុដែល បានចិញ្ចឹមមាតាបិតាអង្គនេះ ជាពូជពង្សនៃអ្នកប្រាជ្ញទាំងឡាយ រួចទ្រង់ ប្រជុំជាតកប្រកាសសច្ចធម៌ ភិក្ខុអង្គនោះ ក៏បានលុះក្នុងសោតាបត្តិផល ហ្វូងសេកក្នុងកាលនោះ បានមកជាបរិស័ទឥឡូវនេះ មេបាសេ្តចសេក បានមកជាពុទ្ធមាតាបិតា នាយរក្សាស្រែបានជាឆន្នៈ កោសិយព្រាហ្មណ៍ ជាព្រះអានន្ទ ឯស្តេចសេកពោធិសត្វគឺអង្គតថាគតគ្រានេះឯងហោង៕

រឿងស្រែស្រូវសាលី ចប់ ៕

កាព្យ[កែប្រែ]

អវសានកាព្យា
ដោយភាពកតញ្ញូ ចំពោះមាតា	សេកព្រះរាជា បានរួចអន្ទាក់
នាយរក្សាស្រែប្រឹងដាក់ចាប់ទាក់	ព្រាហ្មណ៍កោសិយៈសន្តោសប្រណី។
ហៃ! អស់សាធុជនទាំងឡាយអើយ	ចូរកុំកន្តើយ ទាំងប្រុសទាំងស្រី
ចូររៀនដឹងគុណ ចិញ្ចឹមឪពុកម្តាយ	កុំបីដោះដៃ ឲ្យគាត់សោកា ។
បើកូនចៅបាន គោរពប្រតិបត្តិ	បម្រើពួកគាត់ ដូចរឿងនេះណា
អ្នកនឹងបានរួច ចាកក្តីហាយនា	សោយសុខសួគ៌ា រមនាទៅហោង។

ថ្ងៃពុធ ទី ២៨ កញ្ញា ព.ស.២៥៥៥ (គ.ស. ២០១១)

ពន្យល់ពាក្យ[កែប្រែ]

កតញ្ញូ	ការដឹងគុណដែលអ្នកដទៃធ្វើហើយ
កាលពីព្រេងនាយ	ពេលវេលាដ៏យូរណាស់ហើយ	Es war einmal...
កួរស្រូវ	ចង្កោមផ្លែ, សំណុំផ្លែស្រូវ	Menge Reis
ទ្រង់គង់	ស្នាក់នៅ	wohnen
គ្រហស្ថ	អ្នកគ្រប់គ្រងផ្ទះ	Haushaltsvorstand
ត្រាច់គោចរ	ហើរស្វែងរកអាហារ	suchen essen
ថ្លែងវិយោគ	ពោលរៀបរាប់ពីការបែកព្រាត់ប្រាសចាកអ្នកជាទីស្រឡាញ់	Leiden sagen
ទូលពុទ្ធដីកា	ជំរាប ឬថ្លែងប្រាប់ដល់ព្រះពុទ្ធ	sagen
ធម្មកថា	ការពោលដោយធម៌	Wahrheitsrat
ព្រះបរមសាស្តា	ព្រះជាគ្រូដ៏ប្រសើរនៃទេវតា និងមនុស្សទាំងឡាយ	Grosser Lehrer
បាបកម្ម	អំពើអាក្រក់	Sünde
ប្រារព្ធ	ដំណាលរឿង	Geschichte versprechen
បំណុល	ទ្រព្យដែលជំពាក់គេ, ខ្ចីគេ	Schuld
ពុទ្ធបរិស័ទ	ពួកជនដែលស្ម័គ្រស្មោះនឹងព្រះពុទ្ធ	Jünger des Buddha
មាតាបិតា	ម្តាយ ឪពុក, ម៉ែ ពុក	Eltern
ភិក្ខុ	អ្នកបួសក្នុងព្រះពុទ្ធសាសនា	Mönch
រមនា	សុខក្សេមក្សាន្ត, សប្បាយរីករាយ
រាជគ្រឹះ	ទីក្រុងមួយរបស់ឥណ្ឌា	Raigir
ព្រះរាជា	ស្តេច	König
សច្ចធម៌	សេចក្តីពិត, ធម្មជាតិ	Wahrheit
សត្វតិរច្ឆាន	សត្វមានរាងកាយចម្រើនដោយទទឹង	Tier
សន្តោសប្រណី	ប្រោសប្រាណ, អាណិតអាសូរ
សោកា	ទុក្ខក្រៀមក្រំ
សួគ៌ា	កន្លែងមានសេចក្តីសុខសប្បាយ
សោយរាជ្យ	គ្រប់គ្រងប្រទេសជាស្តេច	Herrschaft das Reich
ស្រូវសាលី	ស្រូវខ្សាយ	Reis
ហាយនា	ហិនហោច, វិនាស, អន្តរាយ
ហ្វូង	ក្រុម, ពួក	Group
អាណាខេត្រ	ដែនគ្រប់គ្រងរបស់ស្តេច	Land
អំពើលាមក	អំពើអាក្រក់, គួរឲ្យខ្ពើម	Sünde
ភាគឦសាន្ត	ទិសខាងជើងឆៀងខាងកើត	Nordosten
ឱវាទ	ពាក្យទូន្មានប្រៀនប្រដៅ	Ermahnung
ឱសានគាថា	គាថា ឬឃ្លាចុងក្រោយ, អវសាន

ទំព័រមុន:អារម្ភកថា

ទំព័របន្ទាប់:រឿង ភិក្ខុចិញ្ចឹមម្តាយ